Pablo Ruiz Picasso (1881-1983).

Przyszedł na świat w hiszpańskiej Maladze. Był synem Jos Ruiza Blasco (nauczyciela rysunku) i Marii Picasso Lopez. Jego talent ujawnił się już w bardzo wczesnym wieku. Pierwszym obrazem Pabla był obraz z gołębiami, który rozpoczął jego ojciec. W chwili opuszczenia przez ojca Picassa pracowni, mały geniusz dobrał się do nieskończonego obrazu i dokończył go na swój sposób. Zadziwiające jest to, że ten 13-sto letni chłopiec stworzył tak piękny obraz, że jego ojciec nie malował już więcej.
Dzięki swojemu talentowi już w 1895, w Barcelonie, zaczął uczęszczać do Szkoły Sztuk Pięknych, mijając niższe klasy. A jako siedemnastolatek dostał złoty medal w Maladze za 'Wiedzę i miłosierdzie'.
W roku 1900 przyjechał do Paryża, by odtąd nie opuścić Francji. Jednak choć większą część swojego życia spędził we Francji, pozostał niezmiennie Hiszpanem. W 1904r. Picasso przeniósł się na stale do Paryża i zamieszkał w Bateau-Lavior, gdzie zbierali się wówczas liczni poeci i krytycy, kolekcjonerzy i malarze. Poznał tam również późniejszego przyjaciela G. Apollinaire'a.

Jego twórczość malarska można podzielić na trzy wielkie okresy :błękitny(załącznik 1), różowy(załącznik 2) oraz okres zwany kubizmem(załącznik 3).
Pierwszy okres który jak przyjęło się uważać trwa od 1901 do 1904 roku, zaowocował obrazami które były przepełnione uczuciem dla biednych i prostych ludzi. Charakterystyczne dla tego okresu są również sceny o silnej wymowie społecznej(Życie 1903, Stary gitarzysta 1903, Dwie siostry 1904, Prasowaczka 1904). Wszystkie dzieła cechuje ekspresyjny niebieski koloryt i wydłużenie proporcji postaci. W okresie tym częstymi tematami byli również clowni i cyrkowcy (Dziewczyna na kuli 1905). W roku 1901 umiera przyjaciel Picassa, Casagemos, co wpływa także na wymowę i nastrój obrazów.

Drugi okres twórczości Picassa zwany różowym, trwa od roku 1904 do1905. Dominowała w nim nadal tematyka figuralna (Rodzina arlekina 1905, Kuglarze 1905, Toaleta 1906), ale interpretowana w sposób bardziej delikatny, przepełniony poetyckim nastrojem. Okres ten związany był również ze światem cyrku i wędrownych kuglarzy. Malując portret Gertrudy Stein, męczył się bardzo, przemalowywał go wielokrotnie, w końcu stworzył dzieło, które otworzyło drogę do kubizmu. W tym czasie poznał także sztukę Afryki. Egzotyczne maski i fetysze zrobiły na nim ogromne wrażenie. Niespodziewanie w roku 1907 wystąpił z obrazem szokującym zarówno treścią jak i formą pt. Panny z Awignon. Przedstawia on pięć nagich postaci, oddanych w żywym geście i krzyku. Picasso odrzucił w tym obrazie naturalizm, można w nim dostrzec pewna brutalnością i skłonności do karykatury, a równocześnie z dramatyzm właściwy Hiszpanom. Trzy z kobiet narysowane są realistycznie, dwie z boku mają odrażające twarze-maski, traktowane zwierzęco, pod wyraźnym wpływem egzotyki murzyńskiej. Ponadto postacie są zgeometryzowane, uproszczone, jakby były wycięte siekierą. W tym obrazie narodził się kubizm

Kierunek ten, rozwijał się w 1909 jako kubizm analityczny, od 1912- syntetyczny, osiągając ostatnią fazę w 1915 jako kubizm krystaliczny.
Od 1909 współpracował ściśle z G. Braque'em. W tak zwanej "analitycznej fazie kubizmu". Obaj artyści wypracowali koncepcję strukturalnego rozłożenia przedmiotu i umownej przestrzeni , która miała być zanegowaniem tradycyjnego ujmowania przestrzeni i bryły. W kolejnej, tzw. "syntetycznej fazie kubizmu" Picasso sięgnął po tworzywa niemalarskie, komponując z nich obrazy-reliefy. W latach 20-tych, nie biorąc udziału w ruchu surrealistycznym, Picasso przyjmował i przekształcał niektóre jego propozycje, przynoszą one także wiele realizacji związanych ze scenografią (w 1917 r wyjechał do Włoch, gdzie pracować jako scenograf dla zespołu "Balety Rosyjskie" S. Diagilewa) i projektowaniem kostiumów teatralnych. Zajmuje się równocześnie rzeźbą, grafiką i ceramiką.
Podczas podróży Picassa do Hiszpanii w 1934 roku powstały liczne kompozycje na temat corridy. Ich rozwinięciem stał się poetycko interpretowany cykl Minotauromachia. Powstają również serie obrazów, rysunków i grafik.
Latem 1935 porzuca całkowicie malarstwo na rzecz twórczości literackiej. Marie- Therese Walter rodzi mu córkę Maye. W 1936 stopniowo wraca do malowania oraz zostaje mianowany dyrektorem Muzeum Prado w Madrycie.

18 lipca 1936r. wybucha wojna domowa w Hiszpanii, podczas której powstaje wielkie dzieło '’Guernica’', namalowanie w przeciągu zaledwie miesiąca (w maju). Picasso w czasie wojny mieszka i pracuje w okupowanym Paryżu.
Po II wojnie światowej uprawiał nadal twórczość wielotematyczną: sceny mitologiczne, fantastyczne, pejzaże, kompozycje figuralne. Dokonał tez reinterpretacji dziel E.Delacroix, D.R. Velzqueza, E.Maneta. Jednocześnie kontynuował bogatą twórczość graficzna: akwatinty, akwaforty , litografie i liczne rysunki.
Picasso wykonywał również malarstwo ścienne. Przykładem takiego malarstwa jest kompozycja w gmachu UNESCO w Paryżu (1958).
W 1948r. odwiedza Wrocław uczestnicząc w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju. Litografia gołębia na plakacie Kongresu Obrońców Pokoju w Paryżu, staje się "gołąbkiem pokoju', symbolem walki o niego. W międzyczasie rodzi mu się druga córka, Paloma. W roku 1953 odbywają się wielkie wystawy retrospektywne w Rzymie, Mediolanie, Sao Paolo. W tym okresie Picasso dużo pracuje i wystawia. Zostaje również laureatem Międzynarodowej Nagrody Leninowskiej 'Za utrwalanie pokoju między narodami' (1962). W roku 1963 w Barcelonie powstaje Muzeum Picassa.
Powstają liczne cykle m.in. Śniadań na trawie wg Maneta, akty, malarz i modelka, sceny cyrkowe itd. W 1971r. ma miejsce wielka wystawa retrospektywna w Luwrze dla uczczenia 90-tej rocznicy urodzin artysty. Dwa lata później 8 kwietnia 1973 roku we Francji umiera Pablo Picasso na atak serca ( w czasie trwania epidemii grypy ).
Pablo Picasso niewątpliwie jest jednym z najwybitniejszych artystów, a na pewno jednym z moich ulubionych. Jego dzieła łączą w sobie śmiałość nowatorskich poczynań z przywiązaniem do śródziemnomorskiej tradycji sztuki figuratywnej.
Jest słusznie uważany za najwybitniejszą indywidualnością twórczą XX w. Jego sztuka oddziaływała m.in. na kubistów, dadaistów, surrealistów i na nowe pokolenie artystów debiutujących po II wojnie światowej.

Picasso był bardzo utalentowany, zajmował się wieloma dziedzinami sztuki, ale zawsze powracał do malowania, pozostał mu wierny do końca. W jego dziełach nie ma monotonii, są ciekawe i zróżnicowane, każdy może w nich znaleźć cos dla siebie…