Isaac Newton

ISAAC NEWTON (1642-1727) Każdy z nas zna na pewno historyjkę o tym, jak to Newton obserwował w ogrodzie spadające z drzew jabłka. To stało się dlań podobno bodźcem do odkrycia jednego z najbardziej podstawowych praw rządzących przyrodą - prawa powszechnego ciążenia. Jest to oczywiście tylko anegdota, gdyż stworzenie teorii grawitacji nie było dziełem przypadku, lecz dziełem genialnego umysłu tego wielkiego fizyka i matematyka. Newton urodził się w rodzinie ubogiego farmera w Woolsthorpe, niedaleko Cambridge w Anglii. Po skończeniu szkoły wstąpił do Trinity College (jednego z "college'ów" uniwersytetu w Cambridge, po skończeniu którego otrzymał stopień magistra (1668). Jego nauczyciel przekazuje mu katedrę matematyki i fizyki na uniwersytecie w Cambridge, którą Newton piastuje aż trzydzieści dwa lata. Pierwsze wykłady ma z dziedziny optyki. Według słów samego Newtona najbardziej owocne lata jego pracy naukowej przypadają na okres 1665-1666.

Nie ma innych przykładów osiągnięć w historii nauki godnych porównania z osiągnięciami Newtona w okresie tych dwóch złotych lat. Wtedy to tworzy jako pierwszy (równolegle z Leibnizem) podstawy rachunku różniczkowego i całkowego, zaczyna pracować nad swoim wielkim dziełem o optyce "New Theory about Light and Colours" ("Nowa teoria światła i kolorów") oraz tworzy podstawy teorii powszechnego ciążenia. On pierwszy wskazuje na fakt, że promień światła białego rozszczepia się po przejściu przez pryzmat na promienie o różnych kolorach. Jego praca o optyce wywołała gorące dyskusje w świecie naukowym na temat natury światła (której to kwestii dziś poglądowo wytłumaczyć nie potrafimy).

Te genialne idee narodziły się w umyśle Newtona podczas jego pobytu w rodzinnej wsi, gdzie schronił się przed epidemią panującą w Cambridge.

Największym jednak dziełem Newtona było "Philosophiae naturalis principia mathematica" ("Matematyczne podstawy filozofii naturalnej") wydane w 1687 roku.

W dziele tym sformułował trzy podstawowe zasady mechaniki klasycznej oraz prawo grawitacji, na podstawie którego opracował teorię ruchów planet i wyjaśnił wiele innych problemów w astronomii (m.in. powstawanie przypływów i odpływów mórz na Ziemi na skutek przyciągania Księżyca). W 1672 r. Newton zostaje wybrany członkiem londyńskiego Royal Society, później zaś jest jego przewodniczącym.

Poważna choroba, na którą zapadł w 90 latach XVII wieku, wywołała w całym świecie naukowym duże zaniepokojenie. Świadczą o tym chociażby listy, jakie wymieniają między sobą tacy wybitni matematycy jak Leibniz i Huygens.

Choroba mija jednak i w tym samym roku Newton zostaje członkiem Paryskiej Akademii Nauk. Rok później Jan Bernoulli rozesłał do wszystkich najwybitniejszych współczesnych matematyków dwa problemy do rozwiązania, dając im termin sześciu miesięcy.

Po bardzo krótkim czasie otrzymuje ku swemu zdziwieniu anonimowo nadesłane rozwiązanie. Domyślił się jednak, że autorem tego mógł być tylko Newton.

Niestety dosyć trudno ocenić jest wpływ osiągnięć naukowych Newtona na współczesnych, gdyż prace swe ogłaszał ze znacznym opóźnieniem. Na przykład prawo grawitacji, które w latach 1665-66, ogłosił w dwadzieścia lat później. Dzieło "Arithmetica uniwersalis", zawierające wykłady algebry wygłaszane w latach 1673-1683, opublikował dopiero w 1707 roku.

Również podstawy rachunku różniczkowego ukazały się po opublikowaniu pracy Leibniza, mimo że Newton pracę tę napisał około dziesięciu lat przed Leibnizem.

W 1727 roku wskutek przewlekłej choroby uczony umiera.

Jak wielka była jego pasja tworzenia, chęć nieprzerwanej walki na polu nauki, mogą świadczyć jego trochę może żartobliwe słowa: "Nauka jest jak kłótliwa i piękna kobieta. Jeśli chcesz mieć z nią do czynienia, musisz prowadzić wiecznie proces sądowy".

Zasady Dynamiki Newtona inaczej

PIERWSZA ZASADA DYNAMIKI NEWTONA

Ciało, na które działają siły równoważące się lub nie działają żadne siły pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym.

Zasadę tę można przybliżyć w inny sposób. Zamknięty w pudełku bez drzwi i okien nie jestem w stanie stwierdzić, czy pudełko ze mną stoi czy też jedzie. Nie mając punktu odniesienia nie mam możliwości ocenić swego własnego stanu. Żadne doświadczenie lub rachuby nie odpowiedzą mi na pytanie, co się ze mną dzieje.

W życiu osobistym jest podobnie. Bieg dni, upływający czas lepiej widać po tych, którzy są obok nas niż w nas samych. O postępie stałym nie dowiaduję się stale. Powolne opadanie też uchodzi mojej uwadze. Często łatwiej naprawić przyjaźń po wielkiej awanturze niż w sytuacji, gdy drogi życia rozchodzą się powoli.

Pytasz więc, dlaczego się spowiadać regularnie? By w życiu wewnętrznym mieć punkt odniesienia. Nieważne, piękny czy brzydki. Mieć punkt odniesienia, by móc wzrastać w prawdzie. Trudnnej, często nieprzyjemnej, ale zawsze wyzwalającej.

Chcesz znać siebie? Pierwsza zasada dynamiki życia duchowego: znajdź swój punkt odniesienia i pamiętaj, że musi on być poza Tobą. Wewnątrz, tak naprawdę, nigdy nie będziesz w stanie stwierdzić, czy idziesz do przodu, cofasz się, czy stoisz.
ks. J.W.Żelazny

DRUGA ZASADA DYNAMIKI NEWTONA

Przyspieszenie jest wprost proporcjnalne do siły przyłożonej do ciała a odwrotnie proporcjonalne do jego masy, która wyraża bezwładność ciała.

Druga zasada Dynamiki Newtona ukazuje związek trzech wielkości: przyspieszenia (mówiącego o prędkości zmian), siły działającej i masy. Przyspieszenie jest wprost proporcjonalne do siły przyłożonej do ciała (im większa, tym bardziej rośnie) a odwrotnie proporcjonalna do jego masy, która wyraża bezwładność ciała (im mniejsza, to tym bardziej przyspieszenie rośnie).

Przyspieszenie we wzroście Twoim jest też proporcjonalne do Twego zaangażowania i odwrotnie proporcjonalne do bezwładności. Im bardziej chcesz, im wierniejszy jesteś w wypełnianiu swoich obowiązków, tym postęp jest większy. Maleje on, gdy zwyczaje, lenistwo - Twoja bezwładność - bierze górę.

A wiesz, że podobnie jest z wiarą? Im większa Twoja odpowiedź Chrystysowi, tym modlitwa, życie wiary rozkwita. Im więcej chrzechu, zniechęcenia, tym mniejsze owoce wiary w Twoim życiu.
ks. J.W.Żelazny

TRZECIA ZASADA DYNAMIKI NEWTONA

Jeśli ciało A działa na ciało B siłą F, to ciało B działa na ciało A siłą F', która jest równa co do wartości, z tym samym kierunkiem i przeciwna co do zwrotu co siła F.

Powiedzmy to prościej: prawo akcji i reakcji wyraża prawdę, że nic bez punktu podparcia nie zrobię. Nie podniosę się za włosy i nie wyciągnę z bagna bez punktu zaczepienia. Będę się miotał tam i tu bez rezultatu - zabrakło punktu zaczepienia.

Podobnie z życiu duchowym. Bez punktu zaczepienia nie ma postępu. Jeżeli Bóg nie poda mi swojej ręki, mogę skakać, ale do nieba nie wejdę. Muszę uchwycić jego rękę. On mi ją musi podać. Sam się nie zbawię! Potrzeba mi tego, co nazywamy łaską.

Pytasz się, po co Kościół, po co spowiedź, po co sakramenty? To wyciągnięte do Ciebie dłonie Boga, to dany ci punkt podparcia, to szansa wyjścia i pójścia dalej z Nim. Samemu się nie zbawisz. Nie wyciągniesz się z bagna ciągnąc za włosy. Co najwyżej je wyrwiesz. Pozostanie ból, zmęczenie. I dalej będziesz w błocie.
Uchwyć rękę Boga w Jego sakramentalnej obecności.

1) (I zasada dynamiki Newtona) jeżeli siły działające na punkt materialny równoważą się, to w inercjalnym układzie odniesienia ciało porusza się ruchem jednostajnym lub spoczywa.
2) (II zasada dynamiki Newtona) zmiana pędu punktu materialnego jest proporcjonalna do działającej wypadkowej siły F.
3) (III zasada dynamiki Newtona) jeśli ciało A działa na ciało B siłą F, to B działa na A siłą o tej samej wartości i kierunku, lecz o przeciwnym zwrocie.
Dla ciał o stałej masie II zasada dynamiki Newtona ujmowana jest w postaci równania: ma=F, gdzie m - masa ciała, a - wypadkowe przyspieszenie, F - wypadkowa działająca siła. W ogólności II zasada dynamiki Newtona opisana jest równaniem (pozostającym prawdziwym nawet w ramach teorii względności): dp/dt=F gdzie: p - pęd ciała.
Zasady dynamiki Newtona są fundamentem klasycznej fizyki. W świetle mechaniki kwantowej i teorii względności okazały się prawami przybliżonymi.