Izaak Newton - biografia, odkrycia

Izaak Newton urodził się 4 stycznia 1642 roku Woolsthorpe koło Colsterworth, w hrabstwie Lincolnshire. Jego ojciec zmarł na 3 miesiące przed jego narodzinami. Dwa lata później jego matka wyszła ponownie za mąż i opuściła Izaaka, pozostawiając go pod opieką babci.

Izaak swoją naukę rozpoczął w szkole wiejskiej, a potem w Grantham Grammar School. Uczył się bardzo dobrze, toteż szybko został prymusem. W Grantham zamieszkał u aptekarza i zaręczył się z jego córką. Niedługo potem wyjechał na studia matematyczne w Cambridge. Taka rozłąka spowodowała rozpad jego związku z córką aptekarza. Newton nigdy nie znalazł sobie innej ukochanej.

W roku 1665 Izaak musiał przerwać studia w Cambridge, ponieważ wybuchła tam epidemia czarnej ospy. Z tego powodu uniwersytet zamknięto. Wrócił więc do swojej rodzinnej wsi, gdzie przez dwa lata spędził na rozmyślaniach matematycznych i przyrodniczych. Głowił się nad rachunkiem różniczkowym i całkowitym oraz nad optyką i grawitacją. Czas ten, jak później stwierdził, był jego najowocniejszym momentem w życiu. Wtedy zrodziły się jego idee, które później jedynie weryfikował, formułował, uściślał i publikował.
Legenda głosi, ze w czasie jego wypoczynku pod jabłonią, spadło na jego głowę jabłko, które uświadomiło mu, że upadek ciał na Ziemię i ruch ciał niebieskich są powodowane tą samą siłą – grawitacją.

Po ukończeniu studiów w Cambridge był w latach 1669-1701 profesorem matematyki na tejże uczelni. Wykładał optykę. Badał refleksję światła, pokazując działanie pryzmatu. Ukazał, że jeżeli wiązka białego światła przez niego przejdzie, rozszczepi się ono na widmo różnych barw. Wywnioskował, że każdy refraktor będzie rozszczepiał światło.
Izaak w około 1670 roku zaprojektował teleskop zwierciadlany, który wykorzystywał zwierciadło zamiast soczewki. Chciał rozwiązać problem aberracji chromatycznej, która poważnie obniżała właściwości wszystkich reflektorów. Tradycyjny dwu-odbiciowy teleskop reflekcyjny znany jest jako reflektor newtonowski. Pod koniec 1671 r. Newton zaprezentował swój instrument londyńskiemu Towarzystwu Królewskiemu (Royal Society).

Został członkiem Royal Society. W 1699 roku został dyrektorem mennicy królewskiej. Stanowisko to uzyskał dzięki patronatowi Charlesa Montagu (znanego też jako lord Halifax), wtedy lorda Skarbu. W 1703 Newton został Prezesem Royal Society W tym samym roku przyjęto go w poczet zagranicznych członków Akademii Nauk w Paryżu.

W 1679 Newton powrócił do swojej pracy nad grawitacją i jej wpływem na orbity planet, odwołując się do praw Keplera. W dziele Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Matematyczne podstawy filozofii przyrody), Newton przedstawił tam swoje najważniejsze poglądy naukowe o przestrzeni, czasie, siłach i masie oraz podał ogólne schematy rozwiązywania poszczególnych zagadnień z dziedziny fizyki, matematyki i astronomii. W dziele tym podał także trzy zasady dynamiki oraz sformułował prawo powszechnego ciążenia. Na ich podstawie opracował między innymi teorię ruchu planet oraz uzasadnił trzy prawa Keplera. Wyjaśnił również jako pierwszy zjawisko przypływu i odpływu morskiego, a także zjawisko precesji (ruchu osi obrotu własnego bryły, poruszającej się wokół nieruchomego punktu). Obliczył stosunek masy ziemi, Jowisza i Saturna do masy Słońca. Rozwinął prawo ostygania. Sformułował twierdzenie o dwumianie i zasady zachowania pędu oraz momentu pędu. Zajmował się też pomiarami prędkości dźwięku w powietrzu i ogłosił teorię pochodzenia gwiazd. Był twórcą rachunku wariacyjnego

Principia (Matematyczne podstawy filozofii przyrody), przyniosły Newtonowi sławę. Zdobył uznanie ludzi na całym świecie. Zaprzyjaźnił się z matematykiem Nicolasem Fatio de Duillierem.

Największą pasją Izaaka Newtona była Biblia. Pismu Świętemu poświęcał bardzo dużo czasu. Badał chronologię świata i zawarte tam proroctwa. napisał wiele religijnych traktatów zajmujących się interpretacją Biblii. Pod koniec swojego życia Izaak napisał dzieła poświęcone chronologii: „Poprawioną chronologia starożytnych królestw” oraz "Uwagi dotyczące proroctw Daniela i Apokalipsy św. Jana". Te dzieła zostały jednak opublikowane dopiero po jego śmierci.

Newton zmarł 20 marca 1727 r. Został pochowany w opactwie westminsterskim- miejscu wiecznego spoczynku władców Anglii.

Izaak Newton uważany jest za największego i najbardziej błyskotliwego naukowca i jedną z najbardziej wpływowych osób w całej historii. Prawa ruchu i powszechnego ciążenia, które odkrył dostarczyły podstaw do przewidywania sytuacji w szerokim obszarze działań zarówno nauki jak i inżynierii, zwłaszcza do przewidywań ruchu ciał niebieskich. Wkład w analizę matematyczną stał się podstawą do tworzenia teorii naukowych. Połączył wiele różnych faktów z zakresów zagadnień fizyki w jedną całość. Jego imieniem nazwano jednostkę siły- niuton.

Do dzieł napisanych przez Newtona zaliczamy: “Philosophiae Naturalis Principia Mathematica”, “Method of Fluxions”, “De Motu Corporum”, “Opticks”, “Arithmetica Universalis”, “An Historical Account of Two Notable Corruptions of Scripture” oraz “Short Chronicle”, “The System of the World”, “Optical Lectures”, “Universal Arithmetic”, “The Chronology of Ancient Kingdoms”, “Amended” i “De mundi systemate”.