Izaak Newton

Nie ma nic w tym dziwnego, że Izaak Newton zajmuje pierwsze wśród najważniejszych postaci nauki zachodniej. Już za życia uznano go za geniusza, a cześć oddawana mu przez społeczność naukową przez trzysta minionych lat właściwie nie zmalała. Przyczyna jest prosta: gdy Newton rozpoczynał pracę naukową, wiedza o świecie fizycznym była bardzo uboga, gdy umierał, dzięki jego osiągnięciom już wiedziano, że światem tym rządzą ścisłe matematyczne prawa. Newton nie zapoczątkował rewolucji naukowej; w momencie jego narodzin rewolucja ta była już znacznie zaawansowana, ale to on stworzył podstawy intelektualne nowoczesnej fizyki. Newtonowi zawdzięczamy trzy podstawowe zasady dynamiki i prawo ciążenia, dzięki którym wszystkie zjawiska fizyczne na Ziemi i niebie dawały się przewidzieć, uporządkować i uzasadnić zasadą przyczynowości. Postęp w nauce umożliwił z kolei wykorzystanie zjawisk naturalnych w technice. Dopiero w XX w., gdy naukowcy zaczęli mieć do czynienia z najmniejszymi wielkościami, gdy rozpoczęto badania nad budową atomu, zaczęto kwestionować użyteczność odkryć Newtona.

Izaak Newton urodził się 25 grudnia 1642 r. w małej miejscowości w Lincolnshire, w Anglii. Ojciec drobny właściciel ziemski, zmarł przed urodzeniem się syna. Matka oddała dwuletnie dziecko na wychowanie babce. Wyszła powtórnie za mąż. Dziecko zabrała kilka lat później. W dzieciństwie Newton odznaczał się ogromną ciekawością oraz przejawiał spore zdolności manualne. W 1664 r. Newton został stypendystą Trinity, co, po uzyskaniu w następnym roku tytułu bakalaureata, pozwoliłoby mu na swobodne prowadzenie własnych prac. Opierając się na geometrii Kartezjusza, Newton stworzył rachunek różniczkowy - dział matematyki pozwalający na obliczenie szybkości zachodzących zmian dowolnych wielkości. Newtonowska metoda funkcji okazała się niezbędna w rozwiązywaniu problemów, które po raz pierwszy od setek lat znowu się pojawiły wskutek stopniowej erozji zasad fizyki Arystotelesa. W tym wczesnym okresie swej kariery Newton odkrył również, przynajmniej częściowo, powszechne prawo ciążenia, sformułował podstawowe prawa mechaniki i badał naturę światła. Jednakże, mimo iż spisywał własne prace niezwykle starannie - niemal maniakalne je szlifując -opublikował je dopiero po kilku latach. Z pewnością z powodów emocjonalnych - choć nie jest to do końca jasne - twórca nowoczesnej nauki nieustannie opracowywał od nowa swoje dzieła i przez długi czas milczał. Po powrocie do Trinity, w 1667 r. Newton został członkiem kolegium uniwersytetu w Cambridge.

Prawa dynamiki Newtona głoszą:
1. Jeżeli na ciało nie działa żadna siła, porusza się ono ze stałą prędkością. Ciało pozostaje w spoczynku tak długo, jak długo nie działa na nie żadna siła. Jest to zasada bezwładności.

2. Przyspieszenie ciała jest wprost proporcjonalne do działającej na nie siły i odwrotnie proporcjonalne do jego masy. Prawo to można wyrazić równaniem: siła jest równa masie pomnożonej przez przyspieszenie (F = ma).

3. Każda akcja wywołuje równą jej i przeciwnie skierowaną reakcję. Prawo powszechnego ciążenia Newtona stwierdza, że między dwoma ciałami działa siła przyciągająca, proporcjonalna do ich mas i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi.