W wyniku procesów historycznych zachodzących we Francji doszło do ukształtowania się w tym państwie w XVII wieku nowej formy rządów – absolutyzmu. Władza arystokracji oraz hugenotów została ograniczona do minimum na rzecz uprawnień króla.
Reformy przygotowujące grunt do powstania absolutyzmu były dziełem pierwszych ministrów Ludwika XIII– kardynała Armanda de Richelieu (1624-1642) i kardynała Jules'a Mazarina. Dzięki sprawnie działającej administracji i stłumieniu wszelkich tendencji odśrodkowych pełną władzę absolutną osiągnął we Francji Ludwik XIV. Był on najwyższym prawodawcą i najwyższym sędzią. Arystokracja została pozbawiona wszelkiej władzy i zgromadzona na dworze królewskim w Wersalu, gdzie podlegała ścisłej kontroli króla (1646-1715).
Absolutyzm francuski był wzorem dla innych władców europejskich (Rosja, Prusy, Austria), którzy przeprowadzając reformy administracyjne, wojskowe i gospodarcze ugruntowali swoją władzę i zorganizowali system rządów swych państw na zasadach absolutyzmu.