Barbara zarzuca Bogumiłowi, że nie dba o wykształcenie dzieci, że gdyby nie ona, dopuściłby do ich schłopienia. Przykładem jego prymitywizmu jest jej zdaniem moment, w którym pozwala on zostać dzieciom przy myciu i ubieraniu zmarłej babci do trumny. Trudno jednak zarzucić Bogumiłowi niewrażliwość. Bardzo przeżywa śmierć najstarszego synka Piotrusia – szalał z radości, gdy syn się urodził, 
grał mu na skrzypcach, bawił się z nim. Jego śmierć jest dla Bogumiła potwornym ciosem, czego nie dostrzega histeryzująca Barbara, nieraz omdlewająca na grobie i zarzucająca mężowi bezduszność.
Innym przykładem dobrego zbolałego ojca jest Jan Kochanowski. Postać wykreowana przez niego w Trenach to portret ojca złamanego nieszczęściem. Śmierć córki odbiera mu wszelką nadzieję i radość, powodując u poety, jeśli wierzyć Trenom, kryzys światopoglądowy, załamanie się pogodnej renesansowej wiary w życie, programowego stoicyzmu. O wrażliwości i miłości ojca świadczy to, iż treny, utwory podniosłe, dotąd zarezerwowane dla zasłużonych zmarłych: władców, polityków, wielkich ludzi dedykuje autor kilkuletniej istotce, która jeszcze wiele w życiu nie osiągnęła, jej odejście dotknęło jednak wiele osób, słuchających jej dziecięcego szczebiotu i wróżących jej piękną przyszłość.
Podobny gest rozpaczy powtórzy po latach Władysław Broniewski w cyklu współczesnych trenów poświęconych nieżyjącej córce Ance:
Otworzyłem okno, a firanka
pofrunęła ku mnie,
jak Anka
w trumnie.
Biała firanka, błękitne zasłony,
Zaszeleściło...
O, pokaż mi się od tamtej strony.
Jesteś? Jak miło!...
(Władysław Broniewski, Firanka)
Z motywem ojca w żałobie spotykamy się już w literaturze antyku. Zbolały Priam przybywa do zabójcy syna, Achillesa, błagać go o zwłoki Hektora. Okrutnego Achilla wzruszy wygląd i ból starca, odda mu ciało syna. Temat ten wielokrotnie będzie powracał, np. ból Juranda po stracie dziecka – córki Danusi – opisze też Henryk Sienkiewicz w Krzyżakach.