Dzień pierwszy – Bóg oddziela światło od ciemności, które nazywa dniem i nocą.
Dzień drugi – Bóg tworzy sklepienie, które ma oddzielić wody, a następnie sklepienie nazywa niebem.
Dzień trzeci - Bóg nakazuje wodom spod nieba zebrać się w jedno miejsce i w ten sposób tworzy ziemię (z bezładu i pustkowia, unosił się nad nimi Duch Boży), która jest suchą powierzchnią. Zbiorowisko wód nazywa morzem. Bóg rozkazuje także ziemi wydać rośliny zielone, to znaczy:
[…] trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona.
Dzień czwarty – tego dnia powstają ciała niebieskie. Większe mają świecić w dzień, a mniejsze w nocy. Ciała niebieskie mają oddzielić światłość od ciemności.
Dzień piąty – na ziemi pojawiają się zgodnie z wolą Boga istoty żywe: ptactwo różnego rodzaju i ryby. Bóg błogosławi im słowami:
Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi.
Dzień szósty – powstają inne istoty żywe: dzikie zwierzęta, zwierzęta pełzające i bydło. Na końcu Bóg tworzy ludzi, mężczyznę i kobietę, na swoje podobieństwo, aby panowali nad wszelkimi stworzeniami ziemskimi. Im również Bóg błogosławi: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi.” Bóg daje człowiekowi rośliny przynoszące ziarno, by stanowiły jego pożywienie, a zwierzętom nakazuje żywić się trawą zieloną.
Dzień siódmy – tego dnia Bóg odpoczął, czyniąc go świętym.
Obraz Boga:
- Bóg jest wieczny, wszechmocny, wielki, nie ma początku, ani końca.
- Świat, który stworzył, jest doskonały, najdoskonalszy z możliwych.
- Bóg wypowiada jedynie słowa: „Niech się stanie… „. I staje się. Słowo boże ma więc nieograniczoną moc, moc kreacyjną.
- Bóg jest artystą (topos Deus artifex), dba o szczegóły, piękno, harmonię i na dodatek tworzy coś z niczego (ex nihilo), czyli jest artystą doskonałym, a wszystko jest od Niego uzależnione.
- W świecie panuje hierarchia – Bóg zaczyna swoją pracę od elementów „najprostszych” do tych najbardziej „skomplikowanych”.
- Wszystkim stworzeniom żywym Bóg błogosławi.
- Na końcu na ziemi pojawia się człowiek. Ma on być podobny Bogu (na Boży obraz) i panować nad całym światem innych istot żywych. Można więc wywnioskować, że człowiek jest istotą umieszczoną w hierarchii świata między najwyższym Bogiem a istotami na niższym niż on stopniu rozwoju. Relacja między Bogiem a człowiekiem nie jest równa, bo to Bóg jest Ojcem i Panem. Człowiek jest zobowiązany Bogu bezwzględne posłuszeństwo.
Warto też dodać, że już w Księdze Rodzaju pojawia się miłość. Bóg tworzy parę ludzi, by byli małżeństwem, kochali się i zaludnili świat. Stworzenie człowieka jest oczywiście wyrazem Jego nieskończonej miłości, a to uczucie powinno stać się dominującym na świecie.
