Pan Tomasz to mieszkaniec jednej z warszawskich kamienic, z zawodu mecenas. Zawsze elegancki i wytworny, miał powodzenie u kobiet, ale nie udało mu się jednak ożenić. Kiedy zestarzał się, zrezygnował z pracy prawnika, a oszczędności pozwoliły mu zgromadzić w sześciopokojowym mieszkaniu pokaźne zbiory dzieł sztuki i liczne cenne eksponaty. Od tej pory stał się ich znawcą. W domu urządzał przyjęcia, zapraszając znakomitych muzyków i kompozytorów. Pokochał muzykę poważną, starannie dobierał sztuki teatralne, które planował obejrzeć. Stronił od zgiełku i hałasu, a od pewnego czasu stał się wrażliwy i szczególnie wyczulony na dźwięki katarynki. Nie znosił chwil, kiedy na dziedzińcu jego kamienicy stawał kataryniarz i zaczynał dawać koncerty. Zgadzał się na podwyższenie opłaty za czynsz, ale też stawiał warunek – gospodarz miał wypraszać za każdym razem kataryniarzy. Ta sytuacja trwała do momentu, kiedy nie poznał sąsiadów z drugiej strony podwórka. Zauważył, że mieszkają tam dwie kobiety z 8-letnią niewidomą dziewczynką. Zmienił się – nie tylko zapłacił kataryniarzowi, ale wyszukał nazwiska okulistów i orzekł na koniec: „Biedne dziecko… Powinienem zająć się nim od dawna”.
