wróżbita (język polski)
wróżbita (1.1)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) ezot. osoba zajmująca się wróżeniem
rzeczownik, forma fleksyjna
- (2.1) D. i B. lp od: wróżbit
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wróżbita wróżbici dopełniacz wróżbity wróżbitów celownik wróżbicie wróżbitom biernik wróżbitę wróżbitów narzędnik wróżbitą wróżbitami miejscownik wróżbicie wróżbitach wołacz wróżbito wróżbici depr. M. i W. lm: (te) wróżbity[1] - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) jasnowidz, medium, wieszczek, wróż, wróżbiarz; przest. wieszczbiarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wróż mos, wróżba ż, wróżbiarka ż, wróżbiarstwo n, wróżbiarz mos, wróżenie n, wróżka ż, powróżenie n, wywróżenie n, wróżbitka ż
- czas. powróżyć dk., wróżyć ndk., wywróżyć dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. wróżba + -ita[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) diviner, fortune teller/ fortuneteller / fortune-teller, psychic, soothsayer
- francuski: (1.1) cartomancien m
- niemiecki: (1.1) Wahrsager m, Weissager m
- włoski: (1.1) indovino m
- źródła:
- ↑
Hasło „wróżbita” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 256.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.