ugrofiński (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌuɡrɔˈfʲĩj̃sʲci], AS: [ugrofʹĩĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• rozs. artyk.• akc. pob.
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) dotyczący Ugrofinów
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik ugrofiński ugrofińska ugrofińskie ugrofińscy ugrofińskie dopełniacz ugrofińskiego ugrofińskiej ugrofińskiego ugrofińskich celownik ugrofińskiemu ugrofińskiej ugrofińskiemu ugrofińskim biernik ugrofińskiego ugrofiński ugrofińską ugrofińskie ugrofińskich ugrofińskie narzędnik ugrofińskim ugrofińską ugrofińskim ugrofińskimi miejscownik ugrofińskim ugrofińskiej ugrofińskim ugrofińskich wołacz ugrofiński ugrofińska ugrofińskie ugrofińscy ugrofińskie - przykłady:
- (1.1) Język fiński należy do ugrofińskiej grupy językowej.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) fiński, węgierski
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ugrofinistyka ż, ugrofinista m, ugrofinistka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ang. Ugro + Finnic od stros. ugri i finny (Węgrzy i Finowie)[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Finno-Ugric
- białoruski: (1.1) угра-фінскі
- estoński: (1.1) soome-ugri
- francuski: (1.1) finno-ougrien
- interlingua: (1.1) finnougrian
- komi-zyriański: (1.1) чудь-йӧгра
- niemiecki: (1.1) Finnougrisch n
- rosyjski: (1.1) угро-финский, финно-угорский
- słowacki: (1.1) ugrofínsky
- szwedzki: (1.1) finsk-ugrisk
- ukraiński: (1.1) угро-фінський
- węgierski: (1.1) finnugor
- źródła:
- ↑ Hasło „ugrofiński” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.