trywialny (język polski)

wymowa:
IPA: [trɨˈvʲjalnɨ], AS: [tryvʹi ̯alny], zjawiska fonetyczne: zmięk.i  j 
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) książk. niewyszukany, pospolity
(1.2) oczywisty i banalnie łatwy[1]
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Ze wspomnień i pamiętników wiadomo, że dosadność ta nie była pozą: Huysmans tak samo pisał, jak mówił, nie stroniąc od gwary ulicznej i wyrażeń uchodzących podówczas za trywialne[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) ordynarny, prostacki
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przysł. trywialnie
rzecz. trywialność ż, trywializowanie n
czas. trywializować
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. trivialis < łac. trivium
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „trywialny” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Julian Rogoziński, przedmowa [w:] "Na wspak" J.-K. Huysmansa, Czytelnik 1976, s. 10.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.