sztuciec (język polski)
sztućce (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈʃtuʨ̑ɛʦ̑], AS: [štućec], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) przedmiot służący do jedzenia: nóż, widelec lub łyżka; zob. też sztućce w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sztuciec sztućce dopełniacz sztućca sztućców celownik sztućcowi sztućcom biernik sztuciec sztućce narzędnik sztućcem sztućcami miejscownik sztućcu sztućcach wołacz sztućcu sztućce - przykłady:
- (1.1) Niemowlakom sztućce nie są potrzebne.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Stützen → podpórki stołowe (pod noże, widelce, łyżki)[1]
- uwagi:
- używane zwykle w liczbie mnogiej[1]
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: sztućce
- angielski: (1.1) a piece of cutlery
- czeski: (1.1) příbor m
- duński: (1.1) et stykke bestik
- esperanto: (1.1) manĝilo
- hiszpański: (1.1) cubierto m
- włoski: (1.1) posate
- źródła:
- 1 2
Hasło „sztuciec” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.