staronorweski (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌstarɔ̃nɔrˈvɛsʲci], AS: [starõnorvesʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) używany, powstały, dziejący się w dawnej Norwegii; pochodzący, wywodzący się z dawnej Norwegii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik staronorweski staronorweska staronorweskie staronorwescy staronorweskie dopełniacz staronorweskiego staronorweskiej staronorweskiego staronorweskich celownik staronorweskiemu staronorweskiej staronorweskiemu staronorweskim biernik staronorweskiego staronorweski staronorweską staronorweskie staronorweskich staronorweskie narzędnik staronorweskim staronorweską staronorweskim staronorweskimi miejscownik staronorweskim staronorweskiej staronorweskim staronorweskich wołacz staronorweski staronorweska staronorweskie staronorwescy staronorweskie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- szwedzki: (1.1) fornnorsk
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.