solenizant (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌsɔlɛ̃ˈɲizãnt], AS: [solẽńizãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. osoba, która obchodzi swoje imieniny lub urodziny
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik solenizant solenizanci dopełniacz solenizanta solenizantów celownik solenizantowi solenizantom biernik solenizanta solenizantów narzędnik solenizantem solenizantami miejscownik solenizancie solenizantach wołacz solenizancie solenizanci - przykłady:
- (1.1) Wszyscy złożyli życzenia solenizantowi i wypili jego zdrowie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- forma żeńska solenizantka
- przym. solenny
- czas. solenizować
- związki frazeologiczne:
- zdrowie solenizanta • zdrówko solenizanta
- etymologia:
- franc. solennisant[1] łac. solennis – uroczysty[2]
- uwagi:
- por. jubilat
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) jubilarian, birthday boy
- białoruski: (1.1) імяніннік m
- włoski: (1.1) festeggiato
- źródła:
- ↑
Hasło „solenizant” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „solenny” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.