prywaciarz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [prɨˈvaʨ̑aʃ], AS: [pryvaćaš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. lekcew. lub pogard. w PRL prywatny przedsiębiorca, rzemieślnik lub kupiec[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik prywaciarz prywaciarze dopełniacz prywaciarza prywaciarzy celownik prywaciarzowi prywaciarzom biernik prywaciarza prywaciarzy narzędnik prywaciarzem prywaciarzami miejscownik prywaciarzu prywaciarzach wołacz prywaciarzu prywaciarze - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) przedsiębiorca
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) badylarz
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. prywaciarski, prywatny
- rzecz. prywatka ż, prywata ż, prywatność ż
- przysł. prywatnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. prywatny + -arz
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) прыватнік m
- czeski: (1.1) soukromník m
- rosyjski: (1.1) частник m
- ukraiński: (1.1) приватник m
- źródła:
- ↑
Hasło „prywaciarz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.