podporucznik (język polski)
naramiennik podporucznika (1.2)
- wymowa:
- IPA: [ˌpɔtpɔˈruʧ̑ʲɲik], AS: [potporučʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) najniższy stopień oficerski[1]
- (1.2) osoba posiadająca stopień podporucznika (1.1)[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik podporucznik podporucznicy dopełniacz podporucznika podporuczników celownik podporucznikowi podporucznikom biernik podporucznika podporuczników narzędnik podporucznikiem podporucznikami miejscownik podporuczniku podporucznikach wołacz podporuczniku podporucznicy - przykłady:
- (1.1) Na stopień podporucznika – jako pierwszy stopień oficerski – mianuje Prezydent RP.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1-2) skr. ppor.
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. podporucznikostwo, podporucznikowa, podporucznikówna
- przym. podporucznikowski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- esperanto: (1.1) subleŭtenanto, vicleŭtenanto
- niemiecki: (1.1) Podporutschik
- źródła:
- 1 2
Hasło „podporucznik” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.