płotkarz (język polski)
płotkarze (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈpwɔtkaʃ], AS: [pu̯otkaš], zjawiska fonetyczne: wygł.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) sport. zawodnik uprawiający bieg przez płotki
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik płotkarz płotkarze dopełniacz płotkarza płotkarzy / rzad. płotkarzów[1] celownik płotkarzowi płotkarzom biernik płotkarza płotkarzy / rzad. płotkarzów narzędnik płotkarzem płotkarzami miejscownik płotkarzu płotkarzach wołacz płotkarzu płotkarze - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. płot m, płotek m, płotkarstwo n
- forma żeńska płotkarka ż
- przym. płotkowy, płotkarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. płotek + -arz
- uwagi:
- tłumaczenia:
- hiszpański: (1.1) vallista m
- włoski: (1.1) ostacolista m
- źródła:
- ↑
Hasło „płotkarz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.