okularnik (język polski)

okularnik (1.1)

okularnik (2.1)

wymowa:

IPA: [ˌɔkuˈlarʲɲik], AS: [okularʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. ktoś, kto nosi okulary

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) zool. Naja naja^[1], duży jadowity wąż mający brązowe lub piaskowe ubarwienie i rysunek okularów na kapturze szyjnym; zob. też kobra indyjska w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	okularnik	okularnicy
dopełniacz	okularnika	okularników
celownik	okularnikowi	okularnikom
biernik	okularnika	okularników
narzędnik	okularnikiem	okularnikami
miejscownik	okularniku	okularnikach
wołacz	okularniku	okularnicy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	okularnik	okularniki
dopełniacz	okularnika	okularników
celownik	okularnikowi	okularnikom
biernik	okularnika	okularniki
narzędnik	okularnikiem	okularnikami
miejscownik	okularniku	okularnikach
wołacz	okularniku	okularniki

przykłady:

(1.1) Między nami po ulicy, pojedynczo i grupkami, snują się okularnicy ze skryptami.^[2]

składnia:

kolokacje:

(2.1) okularnik indyjski

synonimy:

(2.1) kobra indyjska

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. okular m, okulary nmos, okularki nmos, okularzyska nmos

zdrobn. okularniczek m

forma żeńska okularnica ż

przym. okularowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. okular + -nik

(2.1) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (2.1) spectacled cobra
• baskijski: (1.1) betaurrekodun; (2.1) kobra betaurrekodun
• hiszpański: (1.1) gafotas m; (2.1) cobra de anteojos ż
• nowogrecki: (1.1) γυαλάκιας m; (2.1) νάγια ż
• rosyjski: (1.1) очкарик m; (2.1) очковая змея ż, кобра ż
• włoski: (1.1) occhialuto m, quattrocchi m; (2.1) cobra dagli occhiali m

źródła: