ośnik (język polski)
ośnik (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈɔɕɲik], AS: [ośńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) ręczne narzędzie do strugania i korowania drewna, zob. też ośnik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ośnik ośniki dopełniacz ośnika ośników celownik ośnikowi ośnikom biernik ośnik ośniki narzędnik ośnikiem ośnikami miejscownik ośniku ośnikach wołacz ośniku ośniki - przykłady:
- (1.1) W muzeum znajduje się kolekcja starych ośników.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) drawknife
- czeski: (1.1) poříz m
- niemiecki: (1.1) Zugmesser m
- rosyjski: (1.1) ско́бель
- słowacki: (1.1) oberučný nôž m, obojručný nôž m, gw. poriez m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.