konkordans (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃ŋˈkɔrdãw̃s], AS: [kõŋkordãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• -nk-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) typogr. druk. w systemie miar typograficznych Didota stopień czcionki odpowiadający trzydziestu sześciu punktom (13,5324 mm)[1]
- odmiana:
- (1.1) [2]
przypadek liczba pojedyncza mianownik konkordans dopełniacz konkordansu celownik konkordansowi biernik konkordans narzędnik konkordansem miejscownik konkordansie wołacz konkordansie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Konkordia ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. concordans → zgadzający się[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „Didot” w: Jacek Mrowczyk, Niewielki słownik typograficzny, Czysty Warsztat, 2008, ISBN 978-83-89945-20-4, s. 54.
- 1 2
Hasło „konkordans” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.