kolokator (język polski)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˌkɔlɔˈkatɔr], AS: [kolokator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. praw. wierzyciel, który zajął część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swoich roszczeń[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kolokator kolokatorzy dopełniacz kolokatora kolokatorów celownik kolokatorowi kolokatorom biernik kolokatora kolokatorów narzędnik kolokatorem kolokatorami miejscownik kolokatorze kolokatorach wołacz kolokatorze kolokatorzy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kolokacja ż
- forma żeńska kolokatorka
- przym. kolokatorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.