kołodziej (język polski)

kołodziej (1.1)
wymowa:
IPA: [kɔˈwɔʥ̑ɛ̇j], AS: [kou̯oʒ́ėi ̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. zaw. rzem. rzemieślnik wyrabiający i naprawiający koła do wozów; zob. też kołodziej w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) środ. sport. w kolarstwie: rower marki Wheeler[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) rzemieślnik
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kołodziejstwo n
przym. kołodziejski
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) prasł. *koło-dějь < prasł. *dětirobić; podobna konstrukcja dla słów „złodziej”, „dobrodziej[3]; źródłosłów nazwiska Kołodziej
(2.1) neosemantyzm, kalka z ang. wheeler, dosł. przetłumaczenie nazwy firmy[1]
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Stefan Wiertlewski, Grindowanie na pegach, czyli o zapożyczeniach angielskich w socjalnej odmianie języka, w: Język. Komunikacja. Informacja 1/2006 pod red. P. Nowaka i P. Nowakowskiego, s. 73.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kołodziej” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Heinz Schuster-Šewc, Historisch-etymologisches Wörterbuch der ober- und niedersorbischen Sprache, Ludowe nakładnistwo Domowina, Budziszyn 1980–1989.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.