kalenica (język polski)

kalenica (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌkalɛ̃ˈɲiʦ̑a], AS: [kalẽńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) archit. najwyższa część dachu utworzona na przecięciu połaci dachowych; zob. też kalenica w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kalenica	kalenice
dopełniacz	kalenicy	kalenic
celownik	kalenicy	kalenicom
biernik	kalenicę	kalenice
narzędnik	kalenicą	kalenicami
miejscownik	kalenicy	kalenicach
wołacz	kalenico	kalenice

przykłady:

(1.1) Naroże, krawędź wypukła na przecięciu dwóch połaci dachu, zwane jest kalenicą narożną.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kipa, warst, wierch, linia szczytowa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) dach

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kalanie n, skalanie n

czas. kalać ndk., skalać dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) nazwa staropolska, pochodzi od czynności „skalania” czyli łączenia słomy maczanej w rozrobionej glinie i układanej na grzbiecie dachu w celu uzyskania większej szczelności strzechy^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) (roof) ridge
• białoruski: (1.1) вільчык m, канёк m
• duński: (1.1) rygning w, tagryg w, tagrygning w, kip w, mønning w
• esperanto: (1.1) firsto
• estoński: (1.1) hari, katusehari
• hiszpański: (1.1) cumbrera ż, caballete de tejado m
• islandzki: (1.1) mænir m
• niemiecki: (1.1) Dachfirst m
• nowogrecki: (1.1) καβαλάρης m, κορφιάς m
• rosyjski: (1.1) конёк m
• szwedzki: (1.1) nock w, taknock w, takås w

źródła: