interlokutorka (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌĩntɛrlɔkuˈtɔrka], AS: [ĩnterlokutorka], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. kobieta lub dziewczyna prowadząca z kimś rozmowę
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik interlokutorka interlokutorki dopełniacz interlokutorki interlokutorek celownik interlokutorce interlokutorkom biernik interlokutorkę interlokutorki narzędnik interlokutorką interlokutorkami miejscownik interlokutorce interlokutorkach wołacz interlokutorko interlokutorki - przykłady:
- składnia:
- (1.1) interlokutorka + D.
- kolokacje:
- (1.1) błyskotliwa / dowcipna / uważna interlokutorka
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. lokucja ż, interlokucja ż
- forma męska interlokutor m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) forma żeńska od: interlokutor
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: interlokutor
- francuski: (1.1) interlocutrice ż
- hiszpański: (1.1) interlocutora ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.