interlokutor (język polski)

interlokutorzy (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌĩntɛrlɔˈkutɔr], AS: [ĩnterlokutor], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba prowadząca z kimś rozmowę

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	interlokutor	interlokutorzy
dopełniacz	interlokutora	interlokutorów
celownik	interlokutorowi	interlokutorom
biernik	interlokutora	interlokutorów
narzędnik	interlokutorem	interlokutorami
miejscownik	interlokutorze	interlokutorach
wołacz	interlokutorze	interlokutorzy

przykłady:

(1.1) Gdy sprawa nie jest jasna, uważnie wpatrujemy się w interlokutora, by poprzez jego wyraz twarzy odgadnąć, z czym mamy właściwie do czynienia.^[1]

składnia:

(1.1) interlokutor + D.

kolokacje:

(1.1) błyskotliwy / dowcipny / uważny interlokutor

synonimy:

(1.1) rozmówca, dyskutant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. interlokucja ż

forma żeńska interlokutorka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc. interlocuteur

uwagi:

(1.1) słowo nadużywane w publicystyce, lepiej: rozmówca

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) interlocutor
• arabski: (1.1) محاور
• białoruski: (1.1) суразмоўца m
• duński: (1.1) samtalepartner w
• esperanto: (1.1) interparolanto
• francuski: (1.1) interlocuteur m
• hiszpański: (1.1) interlocutor m
• interlingua: (1.1) interlocutor
• rosyjski: (1.1) собесе́дник m

źródła: