furmanić (język polski)

wymowa:
IPA: [furˈmãɲiʨ̑], AS: [furmãńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) być furmanem
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Michał nadal furmanił, zaś jego żona gospodarowała na ziemi[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) powozić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. furman m, furmanka ż, furmaneczka ż, furmanienie n, furmaństwo n
przym. furmański
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. X, B ohater z przypadku ROCZNICA, „Polska Głos Wielkopolski”, 28/04/2007, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.