dźwiękochłonny (język polski)
- wymowa:
- , IPA: [ˌʥ̑vʲjɛ̃ŋkɔˈxwɔ̃nːɨ], AS: [ʒ́vʹi ̯ẽŋkoχu̯õ•ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę • akc. pob.• gemin.• i → j
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) tłumiący, pochłaniający dźwięki, zapobiegający rozpraszaniu się dźwięków[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik dźwiękochłonny dźwiękochłonna dźwiękochłonne dźwiękochłonni dźwiękochłonne dopełniacz dźwiękochłonnego dźwiękochłonnej dźwiękochłonnego dźwiękochłonnych celownik dźwiękochłonnemu dźwiękochłonnej dźwiękochłonnemu dźwiękochłonnym biernik dźwiękochłonnego dźwiękochłonny dźwiękochłonną dźwiękochłonne dźwiękochłonnych dźwiękochłonne narzędnik dźwiękochłonnym dźwiękochłonną dźwiękochłonnym dźwiękochłonnymi miejscownik dźwiękochłonnym dźwiękochłonnej dźwiękochłonnym dźwiękochłonnych wołacz dźwiękochłonny dźwiękochłonna dźwiękochłonne dźwiękochłonni dźwiękochłonne - przykłady:
- (1.1) - Wołanie sanitariusza tłumiła do cichego szeptu gruba warstwa tkaniny dźwiękochłonnej pokrywająca drzwi gabinetu[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dźwiękochłonność ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „dźwiękochłonny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Adam Wiśniewski-Snerg, Według łotra, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.