dłuto (język polski)
dłuto (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈdwutɔ], AS: [du̯uto]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) techn. metalowe narzędzie, złożone z uchwytu i ostrza, używane m.in. do ręcznej obróbki rzeźbiarskiej, wykonywania otworów, zagłębień, rzeźbienia, przecinania i wygładzania; zob. też dłuto w Wikipedii
- (1.2) grub. penis[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dłuto dłuta dopełniacz dłuta dłut celownik dłutu dłutom biernik dłuto dłuta narzędnik dłutem dłutami miejscownik dłucie dłutach wołacz dłuto dłuta - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) daw. holajza
- (1.2) zob. penis
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dłutownica ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- st.pol. dłóto < prasł. *dołto[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) chisel
- baskijski: (1.1) zizel, trintxa
- białoruski: (1.1) долата n
- czeski: (1.1) dláto n
- estoński: (1.1) peitel
- fiński: (1.1) taltta
- francuski: (1.1) ciseau m, burin m
- hiszpański: (1.1) formón m
- interlingua: (1.1) cisello
- japoński: (1.1) 鑿 (のみ, nomi), 鏨 (たがね, tagane)
- kaszubski: (1.1) dłóto n
- koreański: (1.1) 끌 (kkeul)
- łaciński: (1.1) caelum n
- niemiecki: (1.1) Beitel m, Stemmeisen n, Meißel m
- rosyjski: (1.1) долото n, стамеска ż
- słowacki: (1.1) dláto n
- szwedzki: (1.1) stämjärn n, mejsel w
- ukraiński: (1.1) долото n (doloto), стамеска (stameska) ż
- wilamowski: (1.1) bǡsuł m
- włoski: (1.1) cesello m, scalpello m
- źródła:
- ↑ Jacek Lewinson, Słownik seksualizmów polskich, Książka i Wiedza, Warszawa 1999, ISBN 83-05-13032-0, s. 36.
- ↑ Maciej Malinowski, Jak ogurek stał się… ogórkiem!, „Obcy język polski” (3)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.