braniec (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈbrãɲɛʦ̑], AS: [brãńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) hist. osoba wzięta do niewoli w trakcie działań wojennych; jeniec[1]
- (1.2) hist. osoba wzięta przymusowo do wojska
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik braniec brańcy dopełniacz brańca brańców celownik brańcowi brańcom biernik brańca brańców narzędnik brańcem brańcami miejscownik brańcu brańcach wołacz brańcu brańcy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) jeniec
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. branka ż, branie n, pobór m
- forma żeńska branka
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „braniec” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.