bożyc (język polski)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˈbɔʒɨʦ̑], AS: [božyc]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) st.pol. Syn Boga[1]
- odmiana:
- (odmiana analogiczna jak w przypadku słowa chłopiec)[3]
przypadek liczba pojedyncza mianownik bożyc dopełniacz bożyca celownik bożycu biernik bożyca narzędnik bożycem miejscownik bożycu wołacz bożycu[2] / bożycze / bożyce - przykłady:
- (1.1) Twego dziela Krzciciela, Bożycze, // Usłysz głosy, napełń myśli człowiecze![4]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bogini ż, bóg mos, Bóg
- przym. boży, boski, pobożny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Jolanta Maćkiewicz, Zbigniew Majchrowski, Stanisław Rosiek, Między tekstami 1. Początki. Średniowiecze (echa współczesne), wyd. III, wyd. słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2004, s. 134.
- ↑ Hasło „Bożyszcze” w: Maciej Malinowski, Obcy język polski.
- ↑ Czy na pewno rozumiemy Bogurodzicę? Archaizmy w najstarszej polskiej pieśni
- ↑ Bogurodzica
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.