Bogumił (język polski)
- wymowa:
- IPA: [bɔˈɡũmʲiw], AS: [bogũmʹiu̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
- (1.1) imię męskie; zob. też Bogumił w Wikipedii
rzeczownik, forma fleksyjna
- (2.1) D. lm od: Bogumiła
- odmiana:
- (2.1) zob. Bogumiła
- przykłady:
- (1.1) Bogumił wrócił z Kalińca rozpromieniony i rozmowny jak nigdy[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) pan Bogumił • brat / kuzyn / wujek / dziadek Bogumił • mężczyzna imieniem (o imieniu) Bogumił • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Bogumił • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Bogumił • otrzymać / dostać / przybrać imię Bogumił • dzień imienin / imieniny Bogumiła
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Bogumiła ż, Bogumiłostwo n
- zdrobn. Boguś m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. Bóg + miły → dosł. miły Bogu[2]
- źródłosłów nazwiska Bogucki
- uwagi:
- Podobne znaczenia mają imiona Amadeusz oraz Teofil[2].
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Bogomile
- bułgarski: (1.1) Богомил m
- czeski: (1.1) Bohumil m
- niemiecki: (1.1) Gottlieb m
- rosyjski: (1.1) Богумил m
- słowacki: (1.1) Bohumil m
- źródła:
- ↑ Maria Dąbrowska, Noce i dnie, 1982, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- 1 2 Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, Wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 63.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.