Kolcomysz
Acomys
I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1838[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – kolcomysz arabska (A. dimidiatus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

sztywniaki

Rodzaj

kolcomysz

Typ nomenklatoryczny

Mus cahirinus É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803

Synonimy
  • Acanthomys Lesson, 1842[2]
  • Acosminthus Gloger, 1841[3]
  • Peracomys F. Petter & Roche, 1981[4]
  • Subacomys Denys, Gautun, Tranier & Volobouev, 1994[5]
Rodzaje i gatunki

3 podrodzaje i 23 gatunki (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Kolcomysz[6] (Acomys) – rodzaj ssaków z podrodziny sztywniaków (Deomyinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce, na Półwyspie Arabskim oraz na Krecie i Cyprze[7][8][9].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 73–135 mm, długość ogona 39–137 mm, długość ucha 11–24 mm, długość tylnej stopy 9–22 mm; masa ciała 13–86 g[8][10]. Myszy te charakteryzują się posiadaniem w normalnej sierści długich, sztywnych włosów, przypominających kolce np. jeża. Gryzonie z rodzaju Acomys wykazują niespotykaną u innych ssaków zdolność do autotomii. U wielu gatunków pochwycony ogon może zostać łatwo oderwany lub pozbawiony skóry, aby umożliwić ucieczkę zwierzęcia. Dwa gatunki (kolcomysz sawannowa i ryftowa) wykazują jeszcze bardziej złożony system obronny: w sytuacji zagrożenia gryzonie te są w stanie odrzucić części skóry. Skóra ulega oderwaniu przy naprężeniu dwudziestokrotnie mniejszym niż u myszy z rodzaju Mus. Kompletna skóra zwierzęcia, wraz z gruczołami i mieszkami włosowymi, odrasta w szybkim tempie[11].

Systematyka

Rodzaj zdefiniował w 1838 roku francuski zoolog Isidore Geoffroy Saint-Hilaire na łamach Annales des Sciences Naturelles[1]. Na gatunek typowy Geoffroy Saint-Hilaire wyznaczył kolcomysz skalną (A. cahirinus).

Etymologia

  • Acomys: gr. ακη akē ‘ostry punkt’; μυς mus, μυός muos ‘mysz’[12].
  • Acanthomys: gr. ακανθα akantha ‘kolec, cierń’, od ακη akē ‘ostry punkt’; μυς mus, μυός muos ‘mysz’[13]. Gatunek typowy: Mus cahirinus É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803.
  • Acosminthus: gr. ακη akē ‘ostry punkt’; σμινθος sminthos ‘mysz’[12]. Gatunek typowy: Mus cahirinus É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803.
  • Peracomys: gr. περα pera ‘powyżej, poza’; rodzaj Acomys I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1838[4]. Gatunek typowy: Acomys louisae O. Thomas, 1896.
  • Subacomys: łac. sub ‘blisko’; rodzaj Acomys I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1838[5]. Gatunek typowy: Mus subspinosus Waterhouse, 1838.

Podział systematyczny

Kolcomyszy pochodzą z pustynnych obszarów Afryki. Naukowcy sądzą, że mimo wielu podobieństw do europejskich myszy (Mus), są one bliżej spokrewnione z myszoskoczkami (Gerbillinae). Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki zgrupowane w trzech podrodzajach[14][10][7][6]:

Opisano również gatunki wymarłe w pliocenie Afryki[15]:

Przypisy

  1. 1 2 I. Geoffroy Saint-Hilaire. Notice sur les Rongeurs épineux désignés par les auteurs sous les noms d’Echimys, Loncheres, Heteromys et Nelomys. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Seconde Série. 10, s. 126, 1838. (fr.).
  2. ↑ R.-P. Lesson: Nouveau Tableau du Règne Animal: Mammifères. Paris: A. Bertrand, 1842, s. 135. (fr.).
  3. ↑ C.W.L. Gloger: Gemeinnütziges Hand- und Hilfsbuch der Naturgeschichte. Cz. 1. Breslau: A. Schulz, 1841, s. 95. (niem.).
  4. 1 2 F. Petter & J. Roche. Remarques préliminaires sur la systematique des Acomys (Rongeurs, Muridae) Peracomys, sous-genre nouveau. „Mammalia”. 45 (3), s. 382, 1981. (fr.).
  5. 1 2 Ch. Denys, J.-C. Gautun, M. Tranier & V. Volobouev. Evolution of the genus Acomys (Rodentia, Muridae) from dental and chromosomal patterns. „Israel Journal of Zoology”. 40 (2), s. 218, 1994. (ang.).
  6. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 257–258. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  7. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 440–442. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  8. 1 2 Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 599–604. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  9. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Acomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-03].
  10. 1 2 Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 281–282. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  11. ↑ A.W. Seifert, S.G. Kiama, M.G. Seifert, J.R. Goheen, T.M. Palmer & M. Maden. Skin shedding and tissue regeneration in African spiny mice (Acomys). „Nature”. 489 (7417), s. 561–565, 2012-09-27. DOI: 10.1038/nature11499. (ang.).
  12. 1 2 Palmer 1904 ↓, s. 75.
  13. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 73.
  14. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
  15. ↑ J.S. Zijlstra, Acomys Geoffroy Saint-Hilaire, 1838, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-08] (ang.).
  16. ↑ M. Sabatier. Les rongeurs du site Pliocène à hominidés de Hadar (Éthiopie). „Palaeovertebrata”. 12 (1), s. 25, 1982. (fr.).
  17. ↑ Ch. Denys. The oldest Acomys (Rodentia, Muridae) from the Lower Pliocene of South Africa and the problem of its murid affinities. „Palaeontographica”. Abt. A. 210 (1-3), s. 82, 1990. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.