Myszoskoczki
Gerbillinae
J.E. Gray, 1825[1]
Ilustracja
Przedstawiciel podrodziny – suwak mongolski (Meriones unguiculatus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszoskoczki

Typ nomenklatoryczny

Gerbillus Desmarest, 1804

Plemiona

4 plemiona + 2 rodzaje wymarłe o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście

Myszoskoczki[2], suwaki[3], gerbile (Gerbillinae) – podrodzina gryzoni z rodziny myszowatych (Muridae). Do Gerbillinae należą szczury pustynne i liczne gatunki myszoskoczek i myszoskoczków. Większość zwierząt z tej podrodziny charakteryzuje się licznymi przystosowaniami do życia w warunkach pustynnych[4].

Samo słowo gerbil (upowszechnione jako angielska nazwa myszoskoczka) pochodzi od anglojęzycznego zdrobnienia nazwy innej grupy gryzoni – jerboa (skoczkowate). Skoczkowate (Dipodidae) są rodziną gryzoni niespokrewnioną z myszoskoczkami, jednak żyją one w podobnych niszach ekologicznych.

Jeden z gatunków myszoskoczków, suwak mongolski (Meriones unguiculatus), stał się popularnym zwierzęciem domowym. Został rozpowszechniony w hodowli dzięki doktorowi Victorowi Schwentkerowi, który w 1954 roku jako pierwszy rozpoczął badania nad tym gatunkiem, sprowadzając go do Stanów Zjednoczonych[5].

Długość ciała typowego gryzonia należącego do myszoskoczków wynosi od 150 do 300 milimetrów, łącznie z ogonem, który stanowi około połowę długości całego ciała. Pieszczanka wielka (Rhombomys opimus), wywodząca się z Turkmenistanu, osiąga długość nawet ponad 400 milimetrów.

Do niedawna myszoskoczki (Gerbillinae), podobnie jak grzywaki (Lophiomyinae), zaliczane były do rodziny chomikowatych. Jednak badania genetyczne potwierdziły, że powinny one być zaliczane do rodziny myszowatych.

Zasięg występowania

Podrodzina obejmuje około 110 gatunków niewielkich ssaków zamieszkujących zachodnią i południową Azję i północną Afrykę[6][4].

Systematyka

Do podrodziny Gerbilinae należą następujące plemiona[7][6][2]:

Opisano również rodzaj wymarły o niepewnej pozycji systematycznej i nie klasyfikowany w żadnym z plemion[8][9][10]:

  • Ameuromys Mein & Pickford, 2010 – jedynym przedstawicielem był Ameuromys grandis Mein & Pickford, 2010
  • Jebelus Kraatz, 2022 – jedynym przedstawicielem był Jebelus rex Kraatz, 2022

Przypisy

  1. ↑ J.E. Gray. An Outline of an Attempt at the Disposition of Mammalia into Tribes and Families, with a List of the Genera apparently appertaining to each Tribe. „Annals of Philosophy”. New Series. 10, s. 342, 1825. (ang.).
  2. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 259–262. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  3. ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  4. 1 2 D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Subfamily Gerbillinae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-03].
  5. ↑ Victor Schwentker: The Gerbil. A new laboratory animal. Illinois Veterinarian, 1963.
  6. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 446–458. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  7. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
  8. ↑ J.S. Zijlstra, Gerbillinae Gray, 1825, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-08] (ang.).
  9. ↑ P. Mein & M. Pickford. Vallesian rodents from Sheikh Abdallah, Western Desert, Egypt. „Historical Biology”. 22 (1), s. 232, 2010. DOI: 10.1080/08912961003644104. (ang.).
  10. ↑ B.P. Kraatz: Rodents from the Baynunah Formation. W: F. Bibi, B.P. Kraatz, M.J. Beech & A. Hill (redaktorzy): Sands of Time. Cham: Springer, 2022, s. 195. ISBN 978-3-030-83882-9. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.