Budowa

Nadwozie pojazdu oparte było, jak praktycznie we wszystkich ówczesnych samochodach, na stalowej ramie. Pozwalało to, podobnie jak w przypadku Forda T, na łatwą zabudowę różnego rodzaju karoserii. W ofercie dostępnych było kilka podstawowych wersji nadwoziowych w ponad trzydziestu wariantach, m.in. Business Coupe, Deluxe Coupe, Sport Coupe, Standard Coupe, Standard Fordor Sedan, Standard Tudor Sedan, Leatherback Fordor Sedan, Mail Truck, Panel Truck, Phaeton 2-door (dwudrzwiowy), Phaeton 4-door (czterodrzwiowy), Standard Roadster, Station Wagon, Taxi Cab.

Samochód wyposażony był w rzędowy, czterocylindrowy, czterosuwowy, dolnozaworowy silnik spalinowy o zapłonie iskrowym. Przy pojemności skokowej 3300 cm³ (3,3 l) uzyskiwał on moc 40 KM (30 kW). Silnik chłodzony był cieczą w układzie wymuszonym, z pompą wody napędzaną od wału korbowego przy pomocy pasa klinowego. Zbiornik paliwa o pojemności (zależnie od wersji) 38 lub 42 litrów umiejscowiony był za silnikiem, pod przednią szybą, a zasilanie gaźnika paliwem odbywało się grawitacyjnie (opadowo), bez udziału pompy paliwa. Samochód posiadał klasyczny układ napędowy – silnik umieszczony z przodu napędzający za pośrednictwem wału kardana oś tylną. Ford Model A posiadał mechaniczne hamulce bębnowe działające na cztery koła, uruchamiane pedałem, oraz ręczny hamulec pomocniczy działający na tylne koła. Poprzednik Forda A, Ford T, przez cały okres produkcji posiadał hamulce mechaniczne działające jedynie na oś tylną. Zawieszenie pojazdu zrealizowano na poprzecznych resorach półeliptycznych, po jednym dla przedniej i tylnej osi, z tłumieniem na amortyzatorach hydraulicznych. Ford A posiadał niesynchronizowaną skrzynię biegów o trzech przełożeniach do jazdy w przód z biegiem wstecznym oraz suche sprzęgło cierne jednotarczowe, sterowane lewym pedałem. Przełożenie przekładni głównej mostu tylnego wynosiło 3,77:1.

Ford Model A był pierwszym pojazdem produkowanym przez Forda posiadającym standardowy system sterowania – sprzęgło, hamulec i przepustnica uruchamiane przy pomocy pedałów rozmieszczonych w sposób stosowany do dzisiaj. Dźwignia zmiany biegów także usytuowana była w nowoczesny sposób – zamontowano ją w podłodze, w centralnej części kabiny pod deską rozdzielczą. Prowadzenie Forda A było znacznie łatwiejsze niż Forda T, aczkolwiek i tak dosyć skomplikowane jak na dzisiejsze standardy. Podczas jazdy konieczne było stosowanie podwójnego wysprzęglania (ang.double clutch) przy zmianie przełożeń (niezbędne przy obsłudze niesynchronizowanej skrzyni biegów), a także dochodziła konieczność regulacji składu mieszanki oraz wyprzedzenia zapłonu za pomocą manetki umieszczonej pod kierownicą^[2]. Model A wyposażono w 6 woltową, jednoprzewodową instalację elektryczną, z biegunem ujemnym akumulatora podłączonym do masy^[3]. Wszystkie wersje samochodu standardowo wyposażone były w rozrusznik elektryczny, włączany małym pedałem umieszczonym obok pedału przyspieszenia, elektryczne oświetlenie (w tym światło stopu), kierunkowskazy ramieniowe, lusterko wsteczne, wycieraczkę przedniej szyby oraz elektryczny sygnał dźwiękowy. Seryjnie Ford A posiadał także wskaźnik poziomu paliwa na desce rozdzielczej, co w tamtych czasach spotykało się jedynie w wozach o wiele wyższej klasy. Samochód ten był pierwszym produkowanym na skalę masową pojazdem posiadającym szyby wykonane z tzw. szkła bezpiecznego^[4]. Ford Model A rozwijał prędkość maksymalną 104 km/h (65 MPH).