Wiersze Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej ("Starość", "Miłość", "Kobieta ktora czeka...")

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska jest znana dzięki temu, że głównie pisze wiersze o miłości, a konkretnie mówiące o uczuciach. W pierwszym wierszu, pt.: "Starość" podmiotem lirycznym jest starsza kobieta, nazywana przez siebie Babcią. Przedstawia ona swe uczucia. Mówi, że żaden strój nie ukryje jej starości. Czuje się odrzucona, osamotniona, jest jej bardzo smutno. Dochodzi do wniosku że jest w takim wieku, że nikt jej już nie pokocha, ani nie pocałuje. W drugim wierszu, pt.: "Miłość" narratorem jest dziewczyna, która zwraca się do ukochanego. Podmiot liryczny staje sie coraz bardziej smutny. Autorka użyła przenośni, że to kobieta potrzebuje ukochanego jak powietrza, bez którego jak wiadomo nie jesteśmy w stanie żyć. W wierszy trzecim, "Kobieta, która czeka..." podmiotem lirycznym znów jest kobieta, która pragnie poznać "smak" prawdziwej miłości. Jest to kobita już niemłoda, która część swoich lat już przeżyła. Czeka na kogoś kto by ją pokochał, kto by ją otoczył ramieniem. Jest coraz bardziej zniecierpliwiona tym czekaniem. Wydaje jej się, że świat coraz bardziej staje się ponury. Wkrótce dochodzi do wniosku, że już jej nikt nie pokocha ponieważ jest na to za stara.