Dlaczego jemioła jest półpasożytem ?

Jemioła jest półpasożytniczym krzewem osiągającym 20-50 cm wysokości. Żyje do 50, a nawet 70 lat. Występuje w Europie, Afryce, Azji i Australii, na terenach z łagodnymi zimami, od nizin do terenów pagórkowatych, niekiedy w górach do wysokości 1300 m n.p.m. Jemioła ma kształt kulisty, przypominający wronie gniazdo, o średnicy dochodzącej do 1 m. Jest rośliną żółtozieloną, posiada widełkowato rozgałęzione pędy. Na podstawie liczby rozwidleń (jedno na rok) można określić wiek krzewu. Liście jemioły są pojedyncze, ułożone naprzeciwległe, skórzaste, twarde, zimozielone, podługowate, podłużnie językowate, o niewyraźnym, równoległym unerwieniu. Są one po obu stronach jednakowo żółto-zielone. Osiągają długość 3-6 cm., szerokość 2 cm. Na szczycie są tępe, nie przebarwiają się. Po ok. 15 miesiącach opadają zielone.
Kwiaty występują w kątach widełkowatych rozgałęzień, są drobne i żółtozielone. Z czasem przeradzają się one w białe jagody, o bardzo lekkim miąższu owocowym. Jemioła kwitnie w marcu i w kwietniu, a owoce dojrzewają od września. Jemioła posiada ciałka zieleni ? sama uzyskuje energię pochodzącą od słońca. Nie ma korzeni. Kiełkujące nasiona formują nitkowatą ssawkę wrastającą w pęd żywiciela, tzw. Haustolia ? od łacińskiego słowa ?pić?. Za ich pomocą jemioła przytwierdza się do drzewa i pobiera od niego wodę oraz substancje mineralne. Nie wyrządza jednak drzewom większych szkód.