Christine de Pisan w pierwszej osobie

Nazywam się Christine de Pisan urodziłam się w 1364 roku w Wenecji, jestem pierwszą europejską zawodową literatką, czyli pisarką, krytykiem literackim i retorykiem, autorką 41 publikacji. Uznana też za pierwszą feministkę, twórczynię tzw. dyskursu feministycznego, protestowałam przeciwko mizoginii i dominacji mężczyzn w społeczeństwie (tzw. seksizmowi) oraz promowałam udział kobiet w nauce, polityce i sztuce.

Jestem córką bogatego naukowca weneckiego Tommaso di Benvenuto da Pizzano jest on fizykiem, profesorem astrologii i radcą Republiki Weneckiej. Wkrótce po moim urodzeniu przeniósł się do Paryża na dwór Karola V, gdzie był astrologiem, lekarzem i alchemikiem króla Francji.

W otoczeniu intelektualistów szybko uczyłam się sama, m.in. opanowałam język łaciński, poznałam dzieła klasyków greckich i rzymskich oraz humanistów epoki Renesansu. Ojciec jednak nie zachęcał mnie do nauki, a swój talent literacki ujawniłam dopiero po śmierci męża, gdy miałam 24 lata.

W wieku 15 lat rodzice wydali mnie za mąż za Etienne'a du Castel, sekretarza królewskiego, któremu urodziłam córkę Marię, syna Jana i trzecie dziecko, zmarłe wcześnie. W 1390 roku mąż nagle umarł, zarażony w czasie epidemii. Jako młoda wdowa przekonałam się, że mąż pozostawił ogromne długi. Uniemożliwiano mi, jako kobiecie, pobieranie zaległych zarobków męża. Byłam, więc zmuszona zacząć zarabiać na utrzymanie siebie i dzieci: nawiązałam kontakt z dworem królewskim, dla którego zaczęłam pisać ballady miłosne. Cieszyły się one tak dużą popularnością, że zyskałam możnych protektorów i obroniłam swoją reputację jako kobiety-pisarza.

W latach 1401-1402 wzięłam udział w słynnej debacie (tzw. "Querelle du Roman de la Rose"), dotyczącej dzieła Jean de Meuna Roman de la Rose. Ta książka wyszydzała koncepcję rycerskiej "miłości czystej" i przedstawiała kobiety jako bezduszne uwodzicielki. Zwróciłam uwagę, że wulgaryzmy w tym dziele przeinaczają właściwą i naturalną funkcję seksualności oraz są nieodpowiednie dla postaci szlachetnych kobiet, które w rzeczywistości nie posługują się takim słownictwem. Moim zdaniem Jean de Meun celowo poniżył w ten sposób kobiety. Wkrótce debata przeistoczyła się w dyskusję o krzywdzącym i nieprawdziwym opisywaniu kobiet w dziełach literackich. Zyskałam sławę jako kobieta zdolna skutecznie przeciwstawić się zarzutom najwybitniejszych pisarzy.

Około 1405 roku opublikowałam swoje najwybitniejsze dzieła Le Livre de la Cit des Dames (Księga o Mieście Kobiet) i Le Trsor de la Cit des Dames (Skarb Miasta Kobiet). Pierwsza z tych książek ukazywała postacie wybitnych kobiet w historii, druga- wzywała wszystkie kobiety do przeciwstawienia się mizoginii. Ostatnim dziełem była Opowieść o Joannie d'Arc z roku 1429, która podkreślała zasługi tej ubogiej, wiejskiej dziewczyny dla wyzwolenia Francji spod okupacji angielskiej. W mojej opinii ta bohaterka starała się też bronić praw wszystkich kobiet. W wieku 65 lat przestałam pisać książki. Zmarłam około 1430 roku.

Mizoginia - nienawiść albo silne uprzedzenie w stosunku do płci żeńskiej.