Interpretacja wiersza Wisławy Szymborskiej "Radość pisania".

Wiersz Wisławy Szymborskiej „Radość pisania” pozornie opowiada o życiu w lesie. Wskazuje na to pierwszy wers, jednak po zagłębieniu się w treść utworu dostrzegamy jego prawdziwe przesłanie. Autorka za pośrednictwem podmiotu lirycznego chce pokazać odbiorcy jakie przyjemności wiążą się z pisaniem różnego rodzaju dzieł literackich. Wydaje mi się, że podmiot ma na celu, zachęcić czytelników do tego aby sami zaczęli pisać. Wiersz czyta się z przyjemnością, gdyż jest on zrozumiały dla czytelnika.
Utwór ma budowę różnowersową i siedmiostrofową. Nie posiada rymów przez co zaliczamy go do białych wierszy.
Wydaje mi się, iż „ napisana sarna” symbolizuje bohatera jakiegoś utworu literackiego. Biegnie ona „przez napisany las”, czyli przez powieść. W dalszej części wiersza autorka za pomocą podmiotu zastanawia się, skąd czerpać pomysł do pisania dalszych przygód „sarny” (bohatera)? Wnioskuję to na podstawie fragmentu : „Czy z napisanej wody pić” Myślę, że „woda” jest metaforą gotowych pomysłów na losy bohatera do książki. Natomiast słowo „pić” występuje tutaj w znaczeniu wykorzystywania gotowych pomysłów do powieści. Taka interpretacja może wskazywać na to, iż podmiot liryczny chce odbiorcy zwrócić uwagę na problem plagiatów, który jest bardzo częsty w naszym kraju. W tym przekonaniu utwierdza mnie dalsza część wiersza: „Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta”. Zwrot „na pożyczonych” może świadczyć o tym, że z jakiegoś napisanego wcześniej utworu ściągnięto już pomysł, który „wsparł nóżki sarny”, czyli główną fabułę powieści, do której autor dodał od siebie tylko małe detale. Takie przypuszczenia nasuwają mi słowa : „spod moich palców tylko uchem strzyże”.

„Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające
przed którymi nie będzie ratunku.”
Ten fragment w prosty sposób daje nam do zrozumienia jak bardzo odpowiedzialne zadanie stoi przed osobą, która pisze utwory literackie. Musi ona uważać na to co pisze, gdyż poprzez kilka zbędnych zdań „osaczających” może zmarnować swój wysiłek i wkład jaki włożyła w to, aby dana książka powstała.
I wtedy „nie będzie już ratunku”, jak to określił podmiot liryczny. Do tej sytuacji pasowałoby stare polskie powiedzenie : „co za dużo to nie zdrowo”. I dlatego autor piszący jakiekolwiek dzieło musi pamiętać o tym aby nie przesadzić z rozwijaniem treści.
Podmiot liryczny w pokazuje nam, że w wierszach i innych utworach, autor ma „władze nieograniczoną”, gdyż
„(…) tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa”.
Przytoczony fragment wyraźnie uzasadnia dlaczego pisarze posiadają tak wielką moc. Autor sam tworzy świat, który jest w jego dziełach. Nikt prócz niego nie ma wpływu na to co się wydarzy. Dobrze uzmysławiają nam to dalsze wersy wiersza:
„Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechcę,
(…) Na zawsze, jeśli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie (…)” .
Te słowa wyraźnie pokazują nam, iż twórca ma wszystko pod swoją kontrolą, nic bez jego wiedzy się tu nie stanie.
W dalszej części wiersza podmiot liryczny zadaje pytanie : Jest więc taki świat, nad którym los sprawuję niezależny?”. Brzmi ono tak, jak gdyby nie mógł uwierzyć we własne szczęście, że w końcu sprawuje nad kimś kontrolę. Czas w literaturze jest inny, gdyż wyznaczają go zdania. „Czas, który wiąże się łańcuszkami znaków?”. Pod koniec tej strofy podmiot zadaje jeszcze ostatnie pytanie : „Istnienie na mój rozkaz nieustanne?”. Według mnie odpowiedź na te wszystkie wątpliwości jest pozytywna.
W trzech ostatnich wersach wiersza można wyraźnie odczuć radość jakie wynika z możliwości pisania.
„Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.”
Najbardziej do myślenia daje „Zemsta ręki śmiertelnej”. Myślę, że podmiot liryczny przez te słowa chce nam powiedzieć, iż poprzez tworzenie własnych utworów literackich możemy wyładować stres, ponieważ wszystkie nasze emocje i uczucia możemy przelać na papier.
Wiersz Wisławy Szymborskiej „Radość pisania” miał na celu zachęcić ludzi do realizowania własnej twórczości, poprzez pokazanie pozytywnych i negatywnych stron pisarstwa z ogromną przewagą tych pierwszych. Według mnie autorka osiągnęła swój cel. W świetny sposób został pokazany świat literacki, o którym większość ludzi ma nikłe pojęcie. Uważam, że tworzenie własnych dzieł wpływa na rozwijanie własnej osobowości i przynosi autorowi radość z samorealizacji.