"Radość pisania" W. Szymborska - interpretacja i analiza wiersza

W mojej pracy pragnę przybliżyć twórczość poetki Wisławy Szymborskiej, konkretnie przedstawić jeden z jej utworów "Radość pisania" z tomu "Sto pociech". Wiersz opisuje osobiste refleksje autorki. Uświadamia nas o sensie tworzenia.

Jest to wiersz współczesny-zdaniowy. Podmiotem lirycznym jest sama autorka, osoba która pisze, tworzy swój świat. Można więc zaliczy dzieło do liryki roli, a ze względu na treść utwór ma charakter refleksyjno-filozoficzny. Adresat nie jest dokładnie określony. Może być nim każdy, kto go czyta, gdyż autorka wyrażając swoje przekonania pragnie nam coś przekazać. Utwór zbudowany jest z sześciu zwrotek nieregularnej długości: z dwóch ośmiowersowych, trzech czterowersowych i jednej trójwersowej. Nie występują częste rymy. Rzadko niedokładne oraz męskie niegramatyczne: pisania-utrwalania. Wiersz jest bogaty w środki stylistyczne.

Występują:
- epitety np.: "napisana sarna", "biała kartka", "małe wieczności"
- porównanie np.: "jej pyszczek odbije jak kalka"
- pytania retoryczne np.: "dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?"
- animizacje np.: "cisza szeleści po papierze", "czają się litery"
- metafory np.: "zbiec po stromym piórze", "napisany las"

Chcąc streścić sens utworu wystarczy zauważyć tytuł. W "Radości pisania" jest ukazana siła i ogromne możliwości poety, jakimi może wykazać się w swoich pracach. Pisarka opisuje tu jak autor może tworzyć własny świat i zarządzać nim wedle swojego uznania, "bo bez jego woli nawet liść nie spadnie". Nie liczy się świat rzeczywisty, czas odbiega od prawdziwych wartości. Wszystko zależy od woli pisarza oraz nic nie zostanie ukazane bez jego aprobaty. Myślę, iż w tym momencie można bez przeszkód owego pisarza porównać do samego Boga. Tak jak ów kieruje ludzkim życiem, tak twórca swoim książkowym, wyobrażonym światem i jego mieszkańcami. W tej chwili możemy zastanowić się już nad przyczyną tworzenia. Każdy w głębi serca chciałby nad czymś panować, wydawać polecenia i kierować innymi, gdyż taka władczą właśnie naturę mamy. Szymborska zauważa to i podpowiada nam pomysł na spełnienie tego "marzenia". Tworzenie właśnie daje nam takie możliwości, by być władcą czegoś co sami stworzyliśmy, by być niezależnym. Chcemy, aby nic nie kolidowało z naszymi pomysłami, nie przeszkadzało w zrealizowaniu naszych pragnień, w tym pomocy sobie. Jest to bowiem forma dowartościowania się, a przez to odczucie szczęścia, radości. Autorka wspomina nawet o "zemście ręki śmiertelnej". Rozumiemy to tak, że człowiek może porachować się ze światem, ukazać swoje złości i wyrazy niezadowolenia. Jest to jednak bezpieczne i bezbolesne. Mamy okazje wylać swoje żale, stworzyć historię ku pokrzepieniu duszy i z tego czerpać radość, spełnienie, pocieszenie. W takich formach twórczości panują zupełnie inne prawa i to nie autor musi się do nich dostosować, Jest wolny, bez jakichkolwiek ograniczeń i przymusów. To właśnie można nazwać ową radością pisania, która czyni pisarza szczęśliwym. Tworząc świat idealny potrafimy, choć na chwile zapomnieć o swoich prawdziwych problemach, a bycie od nich wolnym, niezależnym od niczego i życie w zgodzie ze sobą daje poczucie usatysfakcjonowania i optymizmu, którego potrzebujemy jak powietrza.

W poezji Szymborskiej właśnie człowiek i jego współżycie ze światem są głównymi wątkami wierszy, tematami przewodnimi. Myślę, że autorka, zwracając uwagę na jej związek z naukami socjologicznymi, może być uznawana za wiarygodną, a jej utwory w tym znaczeniu odbierane za wartościowe i sensowne. W "Radości pisania" noblistka pokazuje sposób mądrej i owocnej ucieczki od prawdziwego świata, gdyż uleganie czynnikom rzeczywistości jest drażniące i przykre, ale niestety nieuchronne. Możemy o tym tylko na chwile zapomnieć.

Utwór uważam więc za inteligentny i pomocny. Żyjemy w czasach pogoni za pieniędzmi i zmagania się z licznymi problemami. Należy znaleźć jakąś odskocznie, a najlepszą jest zatopienie się na moment w marzeniach i wyobrażeniach o czymś lepszym.