Tkanka nabłonkowa

Tkanka nabłonkowa - jedna z podstawowych tkanek zwierzęcych. Zawiązki nabłonka pojawiają się już w stadium blastuli, ale może się różnicować znacznie później, z z tkanek zarodkowych: ektodermy, endodermy, albo (zależnie od grupy systematycznej zwierząt i narządu).

Tkanki nabłonkowe dzieli się ze względu na ich budowę i pełnione funkcje. Wyróżnia się zatem:

- nabłonek wielowarstwowy, charakterystyczny, jako nabłonek okrywający, dla kręgowców, w którym komórki ułożone są w kilku warstwach
- nabłonek jednowarstwowy, typowy jako tkanka okrywająca dla bezkręgowców (poza szczecioszczękimi, złożony z pojedynczej warstwy komórek).

Komórki tkanki nabłonkowej przylegają do siebie ściśle, a ilość substancji międzykomórkowej między nimi jest minimalna (w przeciwieństwie do tkanki łącznej). Komórki nabłonka połączone są specjalnymi złączami, a czasem granica między nimi (czyli błona komórkowa) całkiem zanika i powstaje tzw. syncycjum (inaczej zespólnia lub syncytium).

Nabłonek ma przede wszystkim funkcje ochronną, ale w związku z faktem, że jego komórki wytwarzają całą gamę dodatkowych tworów komórkowych, jak mikrokosmki, rzęski, wicie, włoski itp., pełni też wiele innych funkcji, między innymi bierze udział we wchłanianiu pokarmu, chroni przed inwazją mikroorganizmów, bierze udział w wymianie gazów i wydalaniu.

Podział nabłonków ze względu na budowę:

- jednowarstwowy
- płaski
- sześcienny
- walcowaty
- przejściowy
- wielowarstwowy
- płaski
- walcowaty

Podział nabłonków ze względu na funkcję

- pokrywający
- wydzielniczy