„To, co upiększa dom, czy gwiazdy, czy pustynie niewidzialne”

Dom to cała Polska, w której żyjemy. Nasza ojczyzna o bogatej historii, pięknych pejzażach. Tego wspólnego domu nie może nic zastąpić. Ma on trwałe miejsce w naszych sercach i będziemy go strzec. Ten dom należy kochać, być do niego przywiązanym. Dlaczego? Stanowi on nasze miejsce na świecie, tu jesteśmy u siebie. Dom bez mieszkańców to jedynie cztery puste ściany i drzwi. Tym, co go upiększa i wzbogaca, jesteśmy My.

Wiele dzieł literackich nawiązuje do motywu domu. Utworem, który wywołał na mnie dość duże wrażenie jest „Mały Książe” Antoine’a de
Saint-Exupery’ego. Książe opisuje problemy czasów współczesnych i występuje na linii dziecko-człowiek dorosły. Bohaterem lektury jest Mały Książe, chłopczyk z innego świata, który wyruszył w podróż poznawczą po wielu planetach. Na poszczególnych gwiazdach spotykał dorosłych, z których każdy miał jakąś istotną wadę. Jeden był żądny władzy, drugi próżny, trzeci zdesperowany, inny największych wartości dopatrywał się w sferze materialnej.

Wniosek Małego Księcia o dorosłych jest jedno znawczy, iż są egoistyczni, zarozumiali, bezmyślni, chciwi, bardzo dużo wymagają od innych. Gdy mały kosmita przybywa na Ziemię, autor oznajmia, że nasz glob liczy sobie około dwóch miliardów dorosłych, czyli około dwóch miliardów bezsensownych, obłudnych ludzi.

Zupełnie zgadzam się z opinią Małego Księcia o dorosłych. Myślę, że większość ludzi na świecie posiada wymienione wyżej wady. Denerwuje mnie ludzka głupota, zawiść i zazdrość. Częstym powodem ludzkiej nienawiści jest pozycja społeczna drugiego człowieka. Ludzie są zdolni „ iść po trupach”, aby sprostać swoim celom. Irytuje mnie też brak tolerancji rasowej i religijnej.

Pustynia jest piękna, ale i niebezpieczna, ponieważ jej piękno jest złudne. To, co naprawdę ją upiększa jest jej „nieformalnym” sercem, to oaza pełna wody. Woda sama w sobie jest szara i przeciętna, ale na pustyni nabiera cech niezwykłych, tajemniczych, ponieważ tylko dzięki niej człowiek może przetrwać.

Lekcja lisa, zawarta w słowach: „To, co upiększa dom, czy gwiazdy, czy pustynie jest niewidzialne”, znajduje odzwierciedlenie nie tylko na kartach książki, ale również w życiu codziennym każdego z nas. To, co może się nam wydawać pięknym i pociągającym, w rzeczywistości może się okazać czymś pustym i bez znaczenia. Każde zjawisko, przedmiot, osoba jest puste, jeśli nie posiada swojego serca. To ono jest symbolem życia i istnienia. Podobnie dom bez mieszkańców, którzy tworzą jego atmosferę staje się „bezładnym, składowiskiem różnych niepotrzebnych sprzętów”. To domownicy tworzą jego historię i tradycję a pamięć o przodkach powinna wspierać nasze siły.