Motyw miłości w kulturze na przestrzeni wieków.

Miłość istnieje tak długo jak istnieją ludzie i w każdej epoce była różnie postrzegana. Zależało to przede wszystkim od kultury i poglądów religijnych.

Kultura średniowieczna nie dopuszczała do tego, aby pokazywać nagość ludzkiego ciała. Postacie na obrazach lub rzeźbach były przedstawiane najczęściej w kompletnym stroju, a jeśli były nagie to wyrażały ból, wstydliwość i zhańbienie ciała. Dominowała wtedy teoria, że dusza ludzka jest czymś boskim, pięknym i świętym i że została umieszczona w środku czegoś niedoskonałego, które jest podatne na różne uszkodzenia i wpływy, jakim jest ciało ludzkie. Tak więc miłość była ukrywana w tamtych czasach i starano się raczej nie traktować jej jako czegoś na pokaz jak to bywa we współczesności. Jednym z przykładów jest obraz namalowany przez włoskiego malarza Massacio pt. „Wygnanie z Raju”, na którym bardzo dobrze widać poniżenie, rozpacz, ból i niezbyt przyjemnie przedstawione ciała postaci. Ma to na celu pokazanie jak bardzo niedoskonała jest postać ludzka i porównanie z duszą, która jest czymś boskim.

W XVII wieku powstał obraz Rembrandta pt. „Żydowska Narzeczona” czyli „Izaak i Rebeka”, na którym przedstawiona jest sytuacja tejże pary małżeńskiej. Patrząc na obraz wydaje się jakby zakochani ukrywali swoje uczucie i czuli się podglądani. Gesty bohaterów są powściągliwe, a nawet wieloznaczne. Nie wstydzą się tego jednak, o czym świadczy sposób w jaki trzyma w uścisku Izaak swoją ukochaną. Na twarzy Rebeki widać pełne spokoju i pogodne rysy twarzy. Miłość tych osób jest prawdziwa i bezgraniczna, jednak na pierwszym miejscu stawiają Boga, ponieważ tak chciał przedstawić ich autor malując oboje w strojach biblijnych.

W obrazach Rembrandta często można zauważyć duży ładunek emocjonalny i kontrast, poprzez użycie malarskich efektów światłocieniowych. Najczęściej malował sceny o tematyce religijnej, historycznej, mitologicznej oraz portrety. Wykonywał również obrazy o nieskomplikowanej tematyce z życia Jezusa, jak również z młodymi kobietami w różnych sytuacjach oraz niewielkie scenki z życia codziennego.

W epoce klasycyzmu zmieniły się poglądy co do ciała człowieka i zaczęto uważać je za piękne, często malując lub rzeźbiąc młodych ludzi, co miało ukazać okres, kiedy ciało jest najpiękniejsze i najsmuklejsze.
Jednym z czołowych przedstawicieli klasycyzmu był włoski rzeźbiarz Antonio Canova (przez współczesnych uważany za najwybitniejszego rzeźbiarza wszechczasów). Canova w swoich dziełach nawiązywał do rzeźby hellenistycznej. Jego prace cechuje wdzięk, płynny i miękki modelunek oraz urzeczenie pięknym, smukłym młodzieńczym ciałem.
Jednym z najsłynniejszych jego dzieł jest rzeźba pt. „Amor i Psyche”, przedstawiająca dwoje młodych ludzi w miłosnym uścisku, w którym autor odważnie pokazał piękno kobiecego ciała, a miłość ukazał jako zmysłową i taneczną. Rzeźba została stworzona w białym marmurze, aby podkreślić delikatność i smukłość młodzieńczych ciał.
Tą rzeźbę autor stworzył na podstawie mitu o Amorze i Psyche, w którym dwie młode osoby zakochały się bezgranicznie, jednak bogowie sprawili, że nie mogli pozostać razem. Wytrwałość i determinacja Psyche doprowadziła do przełamania stanowczości bogów i zezwolenia na połączenie się tej pary.

W XX wieku Edward Much namalował obraz pt. „Taniec życia”. Dzieło namalowane jest na płótnie barwami ciepłymi i zimnymi. Tematem centralnym jest tu tańcząca para zakochana w sobie, oraz dwie kobiety po bokach obrazu. Jedna kobieta ubrana jest w białą suknie, jest wesoła. Natomiast kobieta ubrana na czarno jest smutna i stoi jak posag. W tyle widać jeszcze więcej tańczących par, wśród nich szczególną uwagę zwraca mężczyzna pochylony nad swoja partnerka. W oddali widać księżyc w pełni, którego blask niesie się po spokojnym morzu.
W muzyce współczesnej miłość jest tematem każdego zespołu. Czasem zespół śpiewa tylko o miłości, a czasem jest to drugoplanowy temat. W polskim rocku miłość przedstawiana jest najczęściej jako zdrada, ból, o czym świadczy sama muzyka, która jest ostra i twarda.
W popie miłość jest najczęściej najważniejszym tematem, a przedstawiana jest jako szczęśliwa, odwzajemniona, ale zdarza się również rozstanie lub brak zaufania.

W hiphopie miłość jest raczej nieco oddalona od głównego tematu, gdyż artyści najczęściej śpiewają o tym co się dzieje dookoła. Nie jest jednak powiedziane, że w tym gatunku muzycznym piosenek o miłości jest mało albo w ogóle nie ma. Spowodowane jest to tym, że polscy hiphopowcy nie mają najczęściej funduszy na wypromowanie swojego zespołu lub wydania płyty, albo wytwórnie nie chcą ich przyjmować, ponieważ utrwaliło się przekonanie, że jest to muzyka zła, w której ludzie cały czas przeklinają, co jest obecnie nie prawdą. Polski hiphop można nazwać współczesnymi wierszami o życiu napisanymi przez młodych ludzi, najczęściej kojarzących się z chuliganami. Moją ulubioną piosenką o miłości jest kawałek eSeNUZet pt. „Czas na zmiany”, który opowiada o młodych ludziach, zakochanych w sobie, których rozdziela odległość i mogą tylko do siebie dzwonić.

W współczesnych czasach miłość traktowana jest odważnie i śmiało, nikt się nie kryje z pokazywaniem uczuć, dlatego tak bardzo rozwinęła się pornografia. Ciało nie jest już tylko czymś pięknym, lecz dobrym produktem na sprzedaż, a wnętrze człowieka nie liczy się już tak jak kiedyś. Sławne aktorki nie cenią już piękna swojego ciała i dają się namawiać na sesje w różnych gazetach pornograficznych, które pokazują ciało w ordynarny i brzydki sposób.

Jednak nie tylko w zły sposób pokazywana jest miłość w dzisiejszych czasach. Tworzone są filmy, w których uczucie to pokazane jest jako piękna i cenna rzecz. A rozwijająca się technika i elektronika pozwala tworzyć je na coraz wyższym poziomie, tak jak i muzykę.
Myślę, że pojęcie miłości, które zmieniało się przez wieki, będzie zmieniać się dalej póki na świecie są ludzie i zmieniają się ich poglądy.