Antonio Vivaldi.

Urodził się w Wenecji. Jego ojciec Giovanni Battista Vivaldi był muzykiem (a także fryzjerem). Był jednym z założycieli Bractwa Muzycznego w Wenecji, grywał też w orkiestrze bazyliki św. Marka. Antonio Vivaldi był najstarszy z sześciorga rodzeństwa. Gry na skrzypcach uczył go ojciec. Młody Antonio już w wieku 11 lat zastępował czasem ojca w kapeli św. Marka. Ponieważ chłopiec był słabego zdrowia, rodzice przeznaczyli go do stanu duchownego. Gdy miał 15 lat otrzymał najniższe święcenia, a w ciągu następnych dziesięciu lat przeszedł siedem kolejnych stopni na drodze do kapłaństwa. Ponieważ łączenie stanuduchownego z zawodem muzyka nie było w Wenecji niczym nadzwyczajnym, toteż Antonio kontynuował naukę muzyki, prowadził wraz z ojcem bujne życie koncertowe, a od 1703 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach w Ospedale della Pieta (Szpitalu Miłosierdzia). Był to największy i najbardziej znany przytułek, a właściwie sierociniec, w którym, podobnie jak w innych tego typu zakładach w Wenecji, ogromny nacisk kładziono na naukę muzyki. Występy zespołów z Ospedale stały się z czasem jednym z ważniejszych wydarzeń artystycznych w Wenecji. Pracowali tam jako nauczyciele także m. in. G. Legrenzi, D. Scarlatti. Vivaldi często tam zastępował dyrygenta chóru i orkiestry (fakt, że żeńska orkiestra była tam sławna to zasługa Antonia). Tuż po rozpoczęciu pracy w Ospedale Vivaldi przestał odprawiać msze. Stało się tak z powodu choroby serca i ataków duszności, które zmusiły go do przerywania nabożeństwa i odejścia od ołtarza. Plotka mówiła, że odebrano mu prawo do odprawiania mszy dyscyplinarnie, bo gdy przychodził mu do głowy nowy pomysł muzyczny, biegł do zakrystii go zapisać. Z czasem sława "Rudego Księdza" wyszła daleko poza Wenecję. W Szpitalu Miłosierdzia pracował prawie 40 lat (z przerwami) jako pedagog, dyrygent i kompozytor. Przejściowo pełnił rolę maestro di capella, gubernatora Montui, przebywał też w Monachium, Amsterdamie, Francji. Pod koniec życia wyjechał do Wiednia, gdzie zmarł w nędzy w 1741r. W jego kompozycjach indywidualny styl przejawia się najpełniej w utworach instrumentalnych, a zwłaszcza koncertach. Będąc skrzypkiem wirtuozem, wzbogacił technikę gry na tym instrumencie przez np. wprowadzenie nowych sposobów artykulacji, wykorzystywanie wysokich rejestrów. Jego utwory cechuje wyrazistość tematów, przewaga faktury homofonicznej, sporo elementów ilustracyjnych. Był współtwórcą trzyczęściowej budowy koncertu. Dorobek kompozytorski:

· około 50 oper
· oratoria
· inne utwory wokalno-instrumentalne o treści religijnej (psalmy, części mszalne, magnificaty, sekwencje)
· koncerty (ponad 450!) na instrumenty solowe + smyczki + b. c. (na skrzypce, wiolonczelę, altówkę, flet, obój, fagot, violę d\'amore)
· concerti grossi
· sonaty