Trzy Kreacje Antygony

TEZA: Trzy kreacje Antygony

ARGUMENTY:

1. W obronie wartości
- System wartości Antygony
- Cechy charakteru
2. Wierność sobie
- Wypełnić swój los
- Wierność sobie, bez względu na wszystko inne.
3. Ze względu na sławę
- Bez żadnych wartości
- Dla sławy wszystko, nawet życie


Trzy kreacje Antygony. W rozprawce tej postaram się udowodnić, że Antygona w każdym z trzech przeczytanych przez nas tekstów („Antygona”, „Sztuka w jednym akcie”, oraz „Kucharki – sztuka w trzech aktach”) Antygona ma inny charakter i przedstawia inne wartości.
Pierwszym moim argumentem jest postawa Antygony z dramatu Sofoklesa. Oddaje ona życie za wartości, które stoją u niej na pierwszym miejscu, a są nimi prawa boskie, prawa naturalne, religia, tradycja, rodzina. Chowa ona brata, ponieważ jej religia nakazuje grzebać zamarłych, dokonuje pochówku swego brata również ze względu na miłość oraz szacunek dla niego i swej rodziny. Antygona może zostać osobą bardzo ważną w państwie, może być żoną przyszłego króla, lecz ona umiera z godnością w imię swoich wartości.

Antygona jest bardzo uparta, oraz odważna, o czym świadczy to, że przyznaje się ona do winy przed królem tymi słowami: „Jam to spełniła zaprzeczyć nie mogę”, zapytana o to czy znała wydany przez Kreona rozkaz mówi: „Wiedziałam dobrze wszakże nie był tajny”. Antygona Sofoklesa kieruje się rozumem a nie sercem, o czym świadczy fakt, że postawiła króla Teb w sytuacji, w której musiał wybierać między prawem, a rodziną i szczęście swego syna. Świadczy o tym także fakt, że umarła kochając Haimona. Honorowość Antygony ukazuje się, gdy ta odmawia przyszłemu teściowi pójścia na kompromis i nie oddania życia w imię swej wiary. Antygona jest bez wątpienia postaci tragiczną, a jej tragedia polega na wyborem między miłością, prawem, a powinnością, jaką narzuca jej religia.

Antygona Jean’a Anouilh’a chce żyć tak jak inni, „normalnie”, lecz wie, jaki jest jej los, przyjmuje go z pokorą i godnością, ale nie myśli ona umrzeć bezsensowną śmiercią, lecz w myśl swych ideałów, wartość dla niej ma szczęście jej rodziny, w tym przypadku brata i wie, że aby był on szczęśliwy musi poświęcić swe życie chowając go i tym samym sprzeciwiając się rozkazom króla. Jest ona do końca oddana swym ideałom, a ukazuje to, gdy bojąc się rozmowy z Kreonem decyduje się na nią i przyznaje, że wiedząc o zakazie pochowała swego brata. Antygona godząc się na swój los, wiedziała, że musi już do końca pozostać wierna sobie, i pozostała, o czym świadczy jej rozmowa z Kreonem „Kreon: Chcę cię ratować, Antygono. Antygona: Pan jest królem, pan może wszystko, ale tego pan nie może. […] Antygona: Może mnie pan tylko skazać na śmierć.”. Świadczy o tym także odpowiedź na zadane przez Kreona pytanie: „Kreon: Posła byś powtórzyć ten absurdalny czyn? […] Antygona: Nic więcej, wiem dobrze. Ale to, w każdym razie, mogę. A należy robić to, co można robić.”

Kreon chcąc zmienić decyzje Antygony, chcąc ją uratować, uchybiał Polinejkesowi, próbował on pokazać jej, że brat nie wart jest takiego poświęcenia, lecz ona zaczynając z nim rozmowę była pewna swego i wiedziała, że nie zmieni już swej decyzji i pozostanie wierna sobie. Kreon porusza temat Haimona, pyta, czy Antygona go kocha, jednak ona potrafi wyrzec się miłości do Haimona, jeśli mam być on taki sam jak jego ojciec.

Moim trzecim, a zarazem ostatnim argumentem jest tekst Nory Szczepańskiej, Antygona w tym tekście nie ma żadnych wartości, rodzina, miłość, przyjaźń nic dla niej nie znaczą.

Antygona ma w zamiarze pochować swego brata, lecz Mała ją uprzedza, bohaterka chce odkupić ten czyn od Małej, ponieważ to ona miała go pochować, gdyż tak jest historia Labdakidów. Córka Edypa chce pochować swego brata nie ze względu na religie, czy szacunek do niego, ale z powodu chwały, jaka za ten czyn na niej spocznie. Życie dla niej jako postać nie znanej, nie zapisanej w kartach historii nie jest ważne, oznacza to, iż jest próżna, o czym świadczą także jej własne słowa: „Bogowie, jaka jestem silna. Nieugięta. Zadziwiam tłumy!”, chce umrzeć dla tak błahej przy ziemskiej wartości jak sława.

Rozprawką tą udowodniłem, że Antygona w każdym z trzech tekstów kieruje się własnymi wartościami, ma inny charakter, oraz inny cel do osiągnięcia, każda z innego powodu chowa swego brata, każda ma inne nastawienie do świata i ludzi ja otaczających. Ta rozprawka dowodzi, że Antygony w Tych trzech tekstach Tworzą trzy oddzielne i wyróżniające się kreacje.