Przedstaw kreacje postaci kobiet na podstawie Biblii lub mitologii.

Pierwsze pytanie, jakie powinniśmy sobie zadać rozważając ten temat, to co to właściwie jest mitologia. Termin ten określa zbiór mitów, podań o bogach i bohaterach, są to legendy, w które się wierzy w danej religii. Już od dawien dawna, przekazywano sobie legendy, mity o super bogach dbających o swój lud. O siłach nadprzyrodzonych, które odpowiadały, za niezrozumiałe wtenczas zjawiska meteorologiczne, jak deszcz, śnieg, czy burze. Każdy z bogów miał własny cel swojego istnienia, za coś odpowiadał.

Drugim pytaniem, jakie trzeba sobie postawić, jest czy można porównywać bogów do istot ludzkich? Bogowie tworzeni na podobieństwo ludzi, nie byli idealni, mieli swoje słabe strony charakteru. A wiec, pytanie to powinno brzmieć: „bogowie jak ludzie – ludzie jak bogowie?”. Zdaniem tym określa się często bohaterów mitologii i wywodzącej się z niej literatury. Prezentuje ona bowiem bogów greckich, którzy są ogromnie podobni do ludzi, mają te same pragnienia i namiętności, rywalizują o względy Zeusa, zazdroszczą sobie nawzajem, snują intrygi, dokonują zemsty, kochają i nienawidzą. Bogów greckich można przekupić, można wpłynąć na ich decyzje. Ludzie zaś często obdarzeni są boskimi właściwościami, są „powiększeni”, przykładem może być Achilles – półbóg, który ma tylko jeden słaby punkt w swoim organizmie, organizmie tym słabym punktem jest pięta. Bogowie pod względem etycznym nie przewyższają ludzi, nie ma pomiędzy nimi wielkiej różnicy.

Także Homer w swoim utworze, Iliadzie wyposażył bogów w psychikę i wady ludzkie. Kochają, nienawidzą, kierują się emocjami, uczuciami i złością, zawiścią, miłością, żądzą zemsty. Podanie jak ludzie żyją pełnią życia.

Biorąc wszystkie wcześniej wymienione czynniki, możemy więc, porównywać boginie, bogów do ludzi. Tak jak już wspomniałem każdy z bogów miał przed sobą postawiony jakiś cel, zadanie nad którym sprawowali pieczę.

Pierwsza kobietą, boginią, o której chciałbym wspomnieć jest Afrodyta. Grecy uważali ja za najpiękniejszą ze wszystkich bogiń. Ponieważ była boginią miłości, miała nieograniczoną władzę tak nad sercami śmiertelników, jak i samych bogów. Niektóre legendy utrzymują, iż Afrodyta była córką Zeusa, zaś inne, że urodziła się z piany morskiej blisko Cypru. Jednakże wszystkie opowieści są zgodne co do jej urody. Dwie boginie, Atena i Hera, rywalizowały z nią o tytuł najpiękniejszej. Zeus zadecydował, że spór zostanie rozstrzygnięty przez śmiertelnika. Niełatwe zadanie przypadło Parysowi, synowi króla Priama, władcy Troi. Wszystkie trzy boginie obiecały mu różne nagrody w zamian za przychylność, ale pierwsze miejsce zajęła Afrodytę, która zaoferowała najpiękniejszą śmiertelną kobietę. Podarkiem tym była Helena, żona króla Menelaosa. Zemsta Hery i Ateny była okrutna: zawiedzione boginie wywołały wojnę trojańską, w której trakcie Parys poległ, a jego ród i kraj zostały zniszczone.

Drugą kobietą, którą chciałbym przedstawić, jest Demeter, córka Kronosa i rei. Bóstwo ziemi uprawnej. W poszukiwaniu swojej córki Persefony przemierzyła cały świat. Gdy dowiedziała się, kto jest sprawcą porwania, odmówiła spełniania swoich obowiązków na ziemi i spowodowała całkowite zaburzenie porządku świata. Niestety zwrócenie córki okazało się niemożliwe, ponieważ zjadła ona ziarno granatu, co spowodowało uwiązanie jej na wzgórzu Tartar. Persefona została porwana przez Hadesa i stała się panią świata zmarłych. Zgodnie z wyrokiem Zeusa, Persefona spędzała trzy czwarte roku wstępując na niebo z matką a jedną trzecią cześć roku w podziemiu. W ten sposób powstały pory roku. Tym razem jest przedstawiona matka pogrążona w żalu, która odnosi połowiczne zwycięstwo.

Omawiając ten temat, nie można zapomnieć również o kobietach śmiertelnych, również występujących w mitologii. Antygona jest jedna z najpiękniejszych postaci greckiej literatury. Tytułowa bohaterka dramatu Sofoklesa, jest wspaniałą córką Edypa, pochodzącą z drugiego naznaczonego piętnem tragizmu rodu Labdakidów. Jest kochającą siostrą, odważną kobietą, śmiało przeciwstawiającą się bezdusznym nakazom króla Kreona, do końca wierną nakazom religijnym, tradycji, a przede wszystkim samej sobie, nakazom własnego sumienia. Jej brat Polinejkes, walcząc o tron tebański z Eteoklesem został uznany za zdrajcę, toteż Kreon wydał zakaz grzebania ciała zdrajcy, podczas gdy uznany za obrońcę Eteokles został pochowany z wszelkimi honorami. Antygona nie podporządkowała się temu okrutnemu zakazowi, gdyż nakazy religijne i miłość do brata okazały się ważniejsze. Podziwu godna jest wielka siła charakteru tej bohaterki, która nie zawahała się poświecić własnego, młodego życia w obronie ideałów, które za słuszne.

Następną śmiertelna kobietą jaką chciałbym opisać jest Niobe. Była to córka Tantala, żona Amfiona miała się za lepszą od bogini Latony, ponieważ posiadała czternaścioro dzieci. Wywyższanie się kobiety potwornie zezłościło boginię. Wezwała swoje dzieci Apolla i Artemidę i rozkazała im udać się na ziemię aby zabiły pociechy Niobe. Kobieta załamana wyrządzoną jej krzywdą, udała się do domu rodzinnego, gdzie Zeus w odruchu litości zamienił ją w skałę, legenda głosi, że kamień nadal roni łzy. W opowieści tej mamy przedstawiony motyw dumnej, pysznej matki – Niobe, która poprzez swoją pychę i wywyższanie się doprowadziła do śmierci dzieci, a co za tym idzie ogromnego, nigdy nieskończonego żalu. Nieskończonego ponieważ jej posąg nadal roni łzy. Oraz motyw zazdrosnej matki – Latony, która to jest tak zazdrosna i zła, że zabija wszystkie dzieci Niobe.

Kolejna postacią kobiecą, o której chcę napisać jest Ariadna. Uwolniła od śmierci swojego ukochanego Tezeusza, miał on za zadanie zabić Minotaura. Niestety syn króla kraty Minosa mieszkał w labiryncie zbudowanym przez Dedala. Niejeden śmiałek zginął w labiryncie zanim jeszcze udało mu się dostać do Minotaura. Ariadna dała Tezeuszowi kłębek nici, który miał rozwijać za sobą, aby potem wydostać się z labiryntu. Udało mu się i po wyjściu zabrał Ariadnę ze sobą do Aten, ale na miejscu zakochał się w jej siostrze Fedrze. Dzięki swojemu czynowi, Ariadna została zapamiętana do dzisiaj, dzisiaj związek frazeologiczny „nić Ariadny” wciąż funkcjonuje w życiu codziennym.

Sumując, kobieta, w dziełach grecko-rzymskich była przedstawiana jako tak samo inteligentna, rozwinięta osoba jak mężczyzna. Kobiety swą walecznością i oddaniem nieraz zaskakiwały, w pozytywnym znaczeniu. Motyw kobiety postarałem się przedstawić przede wszystkim za pomocą „Mitologii greckiej”, w której jest najwięcej takich przykładów, najczęściej te kobiety to nie są tytułowe bohaterki, z wyjątkiem tytułowej Antygony, ale żony i matki, których roli nie można było pominąć.