Sen nocy letniej

13 marca 2003 roku wraz z moją klasą wybrałem się do teatru im. Stefana Jaracza na „ Sen nocy letniej” Williama Szekspira. Spektakl ten miał swoją premierę 28 września 1997 roku i od tego czasu cieszy się niesłabnącym powodzeniem, jak również otrzymał wiele nagród. Najważniejsze to: Srebrna Łódka za najlepsze przedstawienie sezonu 1997/98, Złota Maska za najlepsze przedstawienie sezonu 1997/98, Złote Maski dla Waldemara Zawodzińskiego za najlepszą reżyserię i scenografię, Złota Maska dla Marii Balcerek za najlepsze kostiumy, nagroda dla Waldemara Zawodzińskiego za najlepszą scenografię podczas Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku, oraz dwa wyróżnienia aktorskie dla Urszuli Gryczewskiej za rolę Heleny i dla Mariusza Jakusa za rolę Mikołaja Podszewki podczas tego samego festiwalu.
Niestety nie mogę przyłączyć się do tych zbiorowych zachwytów. Mnie nie spodobał się ten spektakl.
Szekspir to mistrz, autor arcydzieł, które stanowią kanon literatury powszechnej. Moim zdaniem utwory Szekspira wymagają odpowiedniej oprawy scenograficznej i kostiumów, stolik, dwa krzesła, kilka rowerów, aktorzy udający drzewa i czarne garniturki to dla mnie za mało. Szekspira zawsze kojarzyłem i będę kojarzył z teatrem klasycznym, przepychem barw i kształtów, rozbudowaną scenografią, bogactwem kostiumów i rekwizytów. Zastosowane przez reżysera, a zarazem scenografa Waldemara Zawodzińskiego skromne, a co gorsza współczesne środki wyrazu niestety nie przemówiły do mojej wyobraźni i nie wzbudziły mojego zainteresowania.