Rzesza Ottonów.

W skład imperium Karola Wielkiego wchodziły ziemie zamieszkane przez różne plemiona. Jedność cesarstwu miała zapewnić wspólna religia chrześcijańska, a również silna władza monarchy. Mimo wielu wysiłków Karolowi nie udało się całkowicie zjednoczyć terenów przyłączonych do państwa Franków. Po śmierci cesarza różnice pomiędzy poszczególnymi ludami zamieszkującymi cesarstwo stawały się coraz wyraźniejsze. Ludność zachodniej części kraju, należącego przez setki lat do Imperium Rzymskiego, zachowała tradycję romańską. Natomiast wschodnie regiony zajmowali Germanie, którzy dopiero niedawno przyjęli chrześcijaństwo oraz łączyli je ze swoimi zwyczajami. Kolejny władca Franków Ludwik Pobożny nie był tak zdolnym przywódcą jak Karol Wielki. Rozpoczęte spory o władzę doprowadziły do rozbicia cesarstwa. W 843 r. na zjeździe w Verdun synowie Ludwika podzielili imperium Karolingów na trzy dzielnice. Z czasem przekształciły się one w odrębne państwa - Francję, Niemcy i Włochy, których losy potoczyły się w odmienny sposób. Do dziś ślady postanowień traktatu z Verdun są widoczne na mapie Europy. W 911 roku umarł ostatni z potomków Ludwika Niemieckiego. Od tej pory we wschodniej części imperium Karolingów miejscowi możnowładcy sami wybierali króla. Nie był to już jednak jednolity kraj, w którym władca sprawował pełną kontrolę, lecz związek niewielkich księstw niemieckich posiadających znaczną niezależność. W ten sposób powstało państwo nazywane Rzeszą Niemiecką. Sytuacja zmieniła się, gdy w połowie X w. rządy przekazano Ottonowi, młodemu księciu z dynastii saskiej. Dzięki jego talentowi przywódczemu monarchia odzyskała dawną świetność. Koronacja Ottona I odbyła się w Akwizgranie, dawnej rezydencji Karola Wielkiego. Po pokonaniu przeciwników wewnątrz kraju oraz odparciu najazdu Węgrów król podporządkował sobie powstające państwo czeskie. Dzięki odniesionym sukcesom Otton I zapragnął władzy nad całym światem chrześcijańskim. W 962 roku podbił Włochy, a papież koronował go na cesarza w Bazylice św. Piotra. Akt ten potwierdził pierwszeństwo Ottona I wśród władców Europy Zachodniej, które uznał również cesarz bizantyjski. Po śmierci Ottona I tron objął jego syn Otton II, który bezskutecznie próbował podbić południową część Włoch. Gdy po dziesięcioletnim okresie panowania zmarł, korona przypadła jego synowi Ottonowi III, mającemu wtedy zaledwie 3 lata. Po kilkunastu latach regencji sprawowanej przez matkę młodego władcy w 995 r. Otton III zaczął rządzić samodzielnie. Nawiązując od tradycji karolińskiej, udał się w 1000 roku z pielgrzymką do grobu Karola Wielkiego. Otton III pragnął, aby jego monarchia stała się potęgą na wzór Imperium Rzymskiego. Jedność wszystkich mieszkańców cesarstwa zapewniłaby wspólna wiara chrześcijańska. Państwem tym rządziłby jeden świecki władca, natomiast papież mógłby jedynie mu pomagać w sprawach religijnych. W skład uniwersalnego imperium miały wchodzić cztery równoprawne prowincje: Germania, Galia, Rzym oraz Słowiańszczyzna. Idea ta nie została jednak zrealizowana. Stanowiła bowiem zagrożenie dla niezależności książąt niemieckich oraz dla pozycji cesarstwa bizantyjskiego. Wspólnie wystąpili oni przeciwko pomysłowi Ottona III. Ostatecznie śmiałe plany utworzenia imperium pokrzyżowała przedwczesna śmierć dwudziestodwuletniego władcy. Koronę otrzymał wówczas Henryk II, książę Bawarii. Nowy cesarz powrócił do dawnej polityki podbojów we wschodniej Europie. Wyprawy na ziemie polskie oraz próby krwawego stłumienia powstania we Włoszech bardzo osłabiły Rzeszę. Dopiero następcy Henryka - Konrad II i Henryk III - przywrócili prestiż cesarskiej koronie.