Twórczość Pedro Calderona de la Barca

W KOMEDIACH „płaszcza i szpady” – wprowadza innowacje: zmniejsza narracyjno-epicki charakter sztuk, uszczuplając ilość i długość epizodów, ujednolica i koncentruje akcję, wprowadza hierarchię postaci umieszczając je wokół protagonisty, który jest w centrum, pogłębia analizę psychologiczna postaci, wprowadza do akcji istoty nadprzyrodzone

W TRAGEDIACH – jednym z głównych tematów był przewrażliwiony honor mężczyzny (dlatego nazywano te tragedie też dramatami namiętności), a ofiarą tego kobieta. Krytycy zarzucali Calderonowi, że w sztukach, karą dla kobiety za (często jedynie domniemane) wiarołomstwo małżeńskie jest kara śmierci, co jest przecież niezgodne z etyką ewangelii. Zarzucano twórcy, że epatuje przemocą i krwawymi rozwiązaniami.

DRAMAT FILOZOFICZNY- Calderon jest w Hiszpanii Złotego wieku inicjatorem teatru filozoficznego – ważny utwór – „Życie jest snem”
[Treść: Dla Zygmunta życie jest snem, szaleństwem, cieniem, aktem rozumu, przygodą, czymś bliżej nieokreślonym. Człowiek odgrywa w życiu krótkotrwałą rolę. Wszystko, co otacza człowieka napisane jest na wietrze, a życie człowieka kończy się śmiercią. Bohater Calderona nie chce się obudzić, bo wtedy zdałby sobie sprawę, że wszystko czego doświadczył jest tylko złudzeniem. Dopóki człowiek trwa we śnie, nie uświadamia sobie własnego istnienia samego siebie. W tym utworze motyw snu symbolizuje życie, jako coś nierealnego, jako cień, ucieczkę od prawdy o świecie i sobie samym.]
- prezentuje w sztukach o wiele bardziej wzniosły ton, wręcz sztywność w porównaniu do Lope de Vegi
- u Calerona wszystko jest manierą, natura została ujęta w ścisłe karby dworskiej konwencji, pojawiają się zarzuty iż sztukom Calderona brakuje witalności
- adresatem jest arystokratyczny widz a nie przeciętna publiczność jak u Lope de Vegi
- Calderon był wcieleniem geniuszu narodu w pewnym szczególnym okresie jego rozwoju (lokował się w takiej tematyce jak hispanizm, monarchia, katolicyzm, czy honor), zaś twórczość Lope de Vegi wyraża całą ludzkość, ponadczasową i niezmienną
- Gdy głównym przedmiotem zainteresowań Lope de Vegi jest miłość to w przypadku Calderona jest to honor- ujmowany w wąskim i specyficznym - kastylijskim kontekście
- Calderon zawdzięcza sławę opanowaniu rzemiosła, którego brak u Lopy de Vegi
- Calderon wprowadzał do swoich dzieł nutę filozoficzną (opisuje zagadkę bytu ludzkiego, szuka „przyczyny wszystkich przyczyn”, w późniejszych dziełach ma coraz mniejszą potrzebę opisywania rzeczywistości, zanurza się w świat teoretycznych idei – stosuje wtedy bogatą metaforykę, dekoracyjność zdań)
- Calderon –najwybitniejszym przedstawicielem autos sacramentales (wystawiane w Boże Ciało dla uczczenia tajemnicy Świętej Eucharystii). Nadał autos formę klasyczną.

Związek między tragedią Kalwarii i tajemnicą Eucharystii stał się osią dramatyczną, teologiczna i filozoficzną jego autos. Chrystus który umiera za ludzi, by zmazać ich grzechy a jednocześnie oddaje im Siebie, jest zawsze centralnym, choć niekiedy ukrytym protagonistą w autos Calderona. Calderon wypracował prawdziwą teorię tego gatunku. Dla niego autos były „kazaniami wierszem dającymi się przedstawić na scenie kwestiami Świętej Teologii”. Alegorie które wplatał nie były czystymi wymysłami jego wyobraźni , wywodziły się z sięgającej antyku europejskiej sztuki symbolicznej.