Czy Werter jest postacią tragiczną - charakterystyka Wertera.

Motyw bohatera tragicznego zapoczątkowany w dziełach literatury antycznej, powrócił w nowej postaci w epoce duszy, serca i uczucia – romantyzmie. Silnie wyeksponowana osobowość postaci, ściśle związana z filozofią epoki - złożona, wrażliwa, tajemnicza, buntownicza, w kontakcie z rzeczywistością, w zderzeniu z prawdziwym światem, prowadzi do nieszczęścia, nostalgii, osamotnienia i w konsekwencji do śmierci. Model romantycznej postaci tragicznej, wykreowany w taki właśnie sposób, został przedstawiony w utworze „Cierpienia Młodego Wertera” J. W Goethe’go.
Tytułowy bohater to młodzieniec starannie wykształcony, zawsze dobrze i modnie ubrany. Z pochodzenia był mieszczaninem, co stało się dla niego powodem częstych upokorzeń, jednak samego siebie spostrzegał jako jednostkę nieprzeciętną, a innych ludzi traktował z góry. Posiadał szerokie zdolności artystyczne – malował obrazy, grał na fortepianie, tłumaczył „Pieśni Osjana”. Był duszą towarzystwa, lecz bardzo cenił sobie samotność. Większość wolnego czasu przeznaczał na kontemplacje natury i życia nędzarzy. Gardził swoją pracą i ludźmi dla których główną życiową pobudką jest kariera. Był indywidualistą, człowiekiem dobrowolnie wyobcowanym, nudziła go obecność ludzi i dopiero bez nich czuł się w pełni komfortowo. Jego wnętrze cechowała ogromna wrażliwość, żeby nie powiedzieć nadwrażliwość, która wywarła duże znaczenie na jego późniejsze zachowania. Łatwo ulegał zmianom nastroju, był impulsywny, emocjonalny. Werter (określając w nieco kolokwialny sposób) był „babiarzem”, równocześnie często wykorzystywał kobiety i traktował je jako nowe wyzwania. Uczucie do jednej z nich imieniem Lotta, połączone z jego złożoną osobowością doprowadziło go do samozatraty, poczucia nicości, nienawiści do świata i w konsekwencji do autodestrukcji.
Werter od chwili poznania Lotty kierował się wyłącznie uczuciami i emocjami. Zakochał się w niej bez pamięci, jest jego jedynym celem, obiektem marzeń, pragnień. Budził się i zasypiał z myślą o niej, radość przepełniała jego duszę w każdej chwili, kiedy mógł ją zobaczyć. Lotta stała się jego jedynym sensem życia, ona to wszystko, absolut, doskonałość. Idealizacja ukochanej w oczach Wertera przerodziła się w chorobliwą obsesję, co doprowadziło do samobójstwa. Bohater zdawał sobie sprawę, że kobieta przeznaczona jest innemu i mimo tego, że uczucie Lotty było odwzajemnione, Werter nie mógł sobie pozwolić na osiągnięcie własnego szczęścia kosztem drugiego człowieka. Był zazdrosny o Alberta, uważał swoje uczucie za wyjątkowe, ale nie walczył. Wręcz przeciwnie - ustępował miejsca rywalowi, był rozdarty pomiędzy egoizmem, a wyrzutami sumienia, jego uczucie było platoniczne, bierne, cechowała go apatia. Oblicze tragizmu młodego Wertera leży także w jego psychice, wybujałej i chorobliwej wrażliwości i uczuciowości. Jego egotyzm – przesadne skupienie na sobie, swoich uczuciach, nadmierny sentymentalizm, skrajny indywidualizm, narcyzm, w konsekwencji prowadzi do wyobcowania i niezrozumienia przez otoczenie, patrzenia na świat przez pryzmat swojego nieszczęścia. Niespełniona miłość podsycana skrajnymi stanami emocjonalnymi uniemożliwiła spełnianie marzeń i pragnień. Zderzenie świata wyidealizowanego i wyimaginowanego z rzeczywistością, życiem było ciosem nie do zniesienia, zaburzeniem porządku świata. Jedynym rozwiązaniem dla Wertera stała się śmierć samobójcza.
Werter padł ofiarą samego siebie, ale równocześnie odniósł ostateczne zwycięstwo. Jego samobójcza śmierć to nie tylko oznaka słabości i braku dalszych perspektyw na życie. Autodestrukcja Wertera to akt ostatecznego wyzwolenia i dopełnienia buntu w imię ideału miłości. Werter jest niewątpliwie bohaterem tragicznym, ale paradoksalnie jego tragizm doprowadza go do tryumfu.