Charakterystyka Wertera

Werter to główny bohater utworu Johana Wolfganga Goethe’go. Pochodził z rodziny mieszczańskiej a co za tym idzie, nie był zbyt bogaty. Jako młody chłopak nie lubił się uczyć, zamiast tego wolał radosne zabawy poza miastem, mimo to uzyskał wykształcenie prawnicze.

Werter to osobnik o wielkiej wrażliwości i skłonności do marzeń, lubiący uciekać w świat myśli i rozbuchanej wyobraźni, emocjonalnie pobudliwy i pożądający uczuć wzniosłych, wielkich, ostatecznych, które mogłyby zaspokoić jego wiecznie nienasycone serce.

Był zafascynowany naturą. To ona dawała mu ukojenie, stanowiła dla niego miejsce schronienia, które zawsze go przyjmie. Jego zachwyt nad naturą nie miał granic. Dostrzegał jej ogromną różnorodność. Jednak postrzegł on ją przez pryzmat tego jakie uczucia kierowały nim w danej chwili. Im był szczęśliwszy tym było mu do niej bliżej i wtedy stanowił z nią jedność, jednak stając się nieszczęśliwym, zmienił swoje spojrzenie na świat. Cierpiąc zauważał jej niedoskonałości i niezmienność.
W dużej mierze osobowość Wertera kształtowały także książki. One też, podobnie jak natura, odwzorowywały jego stany emocjonalny. Będąc szczęśliwym i zakochanym do szaleństwa czytał Homera. Gdy radość i miłość ustąpiła smutkowi Homer zastąpiony został Pieśniami Osjana.

Werter to indywidualista, nie widzący dla siebie miejsca na świecie. Nie godził się ze światem, jednak buntował się przeciwko niemu w sposób bierny. Dlatego też, nie mogąc pogodzić się z istniejącym światem i porządkiem społecznym wycofał się z życia. Czynne życie przynosiło mu same rozczarowania. To właśnie ten wybujały indywidualizm utrudniał mu kontakty ze światem, bowiem zbyt wiele od niego wymagał, nie dając nic od siebie. Utrudnione kontakty z ludźmi wzmagały w nim poczucie odrzucenia, nudy i samotności

Werter jako mieszczanin żył w niższej warstwie społecznej, stąd też krytykował ówczesny podział społeczny. Było to spowodowane mniejszymi prawami, wywyższaniem się arystokracji i złego traktowania niższych warstw społecznych. Uważał, że wszyscy ludzie są równi a ich majątki nie powinny dzielić ich na warstwy społeczne.

Na jednym z bali poznał Lottę. Kochał ją miłością wszechogarniającą ale destrukcyjną. Kochał nie jej ciało - kochał jej duszę. Patrzył na kobietę jako osobę wrażliwą, dobrą, umuzykalnioną, czującą, lubiącą poezję oraz kontemplację.. Widział swoją ukochaną nie taką jaką jest naprawdę, ale taką jaka on by chciał aby ta była.
Niestety dziewczyna miała już wybranka swojego serca, którego w niedługim czasie poślubia.

Bohater pogrążając się w beznadziejnej miłości do Lotty jeszcze bardziej skomplikował swoje życie. Okoliczność ta, niesprzyjająca rozwojowi sytuacji, sprawiła, iż bohater przeżywał swoje uczucie w duszy i w myślach. Miłość do Lotty stała się dla niego najświętszą wartością, jedynym sensem jego życia i przyczyną głębokiego cierpienia. Wszystkie swoje nadzieje wiązał z tą kobietą, czyniąc z niej rodzaj bóstwa, nieosiągalnego za życia, dlatego stając przed wyborem życia z ciągłym bolesnym uczuciem utraconej miłości lub odebrania sobie go, bez wahania wybrał to drugie rozwiązanie.